---

Kokuhaku (2010) - Γνωστό και ως: Confessions
Δραματικό Θρίλερ | 106'
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ιαπωνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Εκεί που σταμάτησε το Battle Royale συνεχίζει το Confessions επιχειρώντας να ανακαλύψει την αιτία που ενεργοποιεί τα εγκληματικά γρανάζια του μυαλού του σύγχρονου Γιαπωνέζου, να ερμηνεύσει την ίδια την Ιαπωνική κουλτούρα, της οποίας κομμάτια αποτελούν η βάναυση συναισθηματική και σωματική εκδίκηση. Ο Tetsuya Nakashima μέσα από μία βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία (υπάρχει λόγος που την επικαλείται σε μία τέτοια ταινία), συνεχείς ηχητικές εναλλαγές και με τρομακτική εισβολή του κόκκινου μέσα σε ένα μουντό φόντο που αναδεικνύει τις θολές προσωπικότητες των ανηλίκων με την εύστοχη χρήση μπλε και γκρι χρώματος, αποδομεί τις προσωπικότητες της γενιάς του αιώνα μας και αναζητά πίσω από τα τεχνολογικά γκάτζετ, την επιβολή της τεχνολογίας, την υπερπροστασία και ταυτόχρονα την απόλυτη έλλειψη γονικής φροντίδας, την συναναστροφή με τους συνομήλικους και τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος, τους λόγους για τους οποίους οι νεαροί Γιαπωνέζοι είναι εν δυνάμει εγκληματίες. Μπορεί ο ρυθμός να είναι καλόβολος, αυτό που λειτουργεί όμως σε βάρος της ταινίας είναι η ανάγκη του δημιουργού να εξάγει ένα συμπέρασμα μέσα από κάθε πλάνο. Έτσι αγγίζει αρκετά συχνά μεταξύ άλλων και τα όρια του διδακτισμού, πατώντας κατά περιόδους σε μία λεπτή ηθική διαχωριστική γραμμή. Η υπερανάλυση και οι διάσπαρτες, αλλά ξεκάθαρες σκέψεις του, φορτώνουν το Confessions, που θα μπορούσε θαρρείς με λιτότερο λόγο και λιγότερη σεναριακή ή οπτική βιρτουοζιτέ να ήταν το ίδιο επεξηγηματικό και σαφώς λιγότερο κουραστικό.

Σαν να το έχει στο αίμα του, σαν από πάντα, ο λαός αυτός όσο νηφάλιος και συνετός μοιάζει, άλλο τόσο εγωπαθής και σκληρός μπορεί να γίνει, ανάγοντας με ευκολία το θάνατο σε τέχνη, την εκδίκηση σε σκοπό ζωής και το αίμα σε πράξη (αυτό)τιμωρίας. Ο Nakashima θρηνεί για τα παιδιά του, που φαντάζουν ικανά να εγκληματήσουν χωρίς να αναλογιστούν τις κάθε μορφής συνέπειες, πάντα υπό τη σκέπη ενός λανθασμένου συστήματος δικαιοσύνης, που τους παρέχει κάθε δυνατή «συνδρομή» προς τούτο και τους σπρώχνει στο κακό. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη νεότερη γενιά της Ιαπωνίας και παρουσιάζει μία ζοφερή πραγματικότητα, που για να την αντιληφθείς πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα στους ανθρώπους της κοινωνίας αυτής. Συμβολισμοί όπως το γάλα, προϊόν κρατικής επιχορήγησης στην εναρκτήρια σεκάνς, η ομολογία ενός νεαρού καμικάζι που αποπειράται να ισοπεδώσει το σύμπαν στο φινάλε και κυρίως τα σχόλια για την πολιτική και την οικογένεια, όλα σε άνιμε αισθητική, αναδεικνύουν τον φόβο ως το προϊόν αυτοσυντήρησης ενός λαού που ψάχνει λόγους για να καταστεί σκληροπυρηνικός και ανέγγιχτος μπροστά σε όλες τις εκφάνσεις του κακού. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργη η πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο όσκαρ του 2011, όμως δε θα βρείτε σΑ αυτή την κατηγορία άλλη ταινία τόσο προσωπική, εξομολογητική και ομολογητική μαζί. Εκεί άλλωστε μπορείτε να αναζητήσετε και τους λόγους της επιλογής αυτής.

Μία ταινία κυνικής εθνικής αυτοκριτικής, μία σκληρή δήλωση αυτογνωσίας, που με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι ικανή να προσφέρει, μέσα από ένα εικαστικό πατρονάρισμα, απαντήσεις σε όλα τα καυτά ερωτήματα που θέτει η παράδοση, η πολιτισμική εξέλιξη και τελικά ο χρόνος.

Βαθμολογία: (2.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Βασίλης Καγιογλίδης (Αφιέρωμα)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.