ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Pieta (2012) |
|
| Δραματικό Θρίλερ | 104' | |
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 17 Ιαν 2013 Διανομή: AMA Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Κορεατικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (7.81/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Η αγάπη λυτρώνει;- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013
Ένας νεαρός συλλέγει χρωστούμενα από μικροβιοτέχνες (τορναδόρους κυρίως) για λογαριασμό τοκογλύφων, ενώ όταν συχνά δεν έχουν να πληρώσουν, τους προκαλεί σωματικές κακώσεις (κάποιες φορές και σε συναίνεση μαζί τους) ώστε τα ποσά να εισπραχθούν από ασφάλειες. Κάποια στιγμή εισβάλλει στη ζωή του μια μεσόκοπη γυναίκα ισχυριζόμενη ότι είναι η μητέρα του που τον εγκατέλειψε όταν ήταν μωρό και τώρα ζητά να επανορθώσει. Το αναίσθητο μοναχικό αγρίμι γρήγορα δένεται μαζί της και αρχίζει να αναπτύσσει συναισθήματα και να αντιμετωπίζει ηθικά διλήμματα.
Στα περισσότερα γνωστά φιλμ του συμπατριώτη Παρκ Τσαν-Γουκ έχουμε ιστορίες εκδίκησης. Εδώ, ο Κιμ Κι-Ντουκ επίσης γράφει μια ιστορία εκδίκησης, που χρησιμεύει για να μιλήσει για την κακούργα κοινωνία που εξαχρειώνει τους ανθρώπους, για την καρδιά της μάνας που σπαράζει για τα παιδιά της, για τα σκληρά παιδιά που κρύβουν μέσα τους την καλή φύση όπως την φανταζόταν ο Ρουσό, για τη μετάνοια και την κάθαρση κ.λπ. Βρισκόμαστε στο μελοδραματικό σύμπαν του Βίκτωρος Ουγκό και το μόνο που το κάνει να ξεχωρίζει από τον 19ο αιώνα είναι η μοντέρνα, λιτή, αφαιρετική, ελλειπτική (πλατειάζω για να τονίσω) κινηματογράφηση. Εννοείται ότι υποβόσκει και ένας καθολικισμός -εξού και ο τίτλος «Πιέτα» (συμπόνια) που αναφέρεται στην Παναγία που κρατά τον αποκαθηλωμένο Χριστό. Αμαρτία, τιμωρία, έλεος υπό την διελκυστίνδα καλού και κακού.
Η Κορέα (τη Νότιο ξέρουμε) δεν είναι Ευρώπη και η κουλτούρα της δεν είναι ακριβώς του 20ου αιώνα, παρά τον καπιταλισμό, αλλά ένα μείγμα του με μια παράδοση δική τους μαζί με την παλιά ευρωπαϊκή μεταφυσική. Το πνεύμα μου μπορεί να συγκινηθεί με το Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας... και Άνοιξη γιατί το Ζεν ταιριάζει, παντρεύεται με την σύγχρονη φιλοσοφία, αλλά το «Πιέτα», παρά τη μαστοριά του, δεν με αφορά.
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Χάρης Καλογερόπουλος
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013
Η ταινία είναι έκπληξη. Όχι ότι δεν έχει παράδοση σε κάτι τέτοια αυτού του είδους ο κινηματογράφος από αυτά τα μακρινά από εμάς μέρη. Ανθρωπιά μέσα από τη βάναυση απανθρωπιά, τη σκληρή βία από έναν άνθρωπο ψυχρό, τερατώδη, απλά ανθρωπόμορφο δίχως οίκτο και συναίσθημα για τίποτα. Όλα αυτά γιατί μεγάλωσε χωρίς την οικογενειακή φροντίδα. Ένα φάουλ είναι ότι τα μηνύματα περί της σκληρής διαμόρφωσης του χαρακτήρα ενός ανθρώπου που μεγάλωσε δίχως οικογενειακή θαλπωρή έπρεπε να είναι πιο υπονομευμένα και όχι τόσο επιδεικτικά. Παρόλα αυτά δεν παύουν να υπάρχουν και είναι πάρα πολλά. Μετρημένοι διάλογοι (λίγο επιτηδευμένα φιλοσοφημένοι, τουτέστιν αμπελοφιλοσοφημένοι) αλλά αρκετά ενδιαφέροντες και καθόλου κουραστικοί. Η αποτύπωση του ανθρώπινου πόνου μέσα από ένα βλέμμα που ακολουθείται από παρακάλια και κραυγές. Πόσο σημαντικές οι ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις μεταξύ μητέρα και παιδιού, πατέρα και παιδιού, συζυγικές και όχι μόνο. Ένας άνθρωπος θα έκανε τα πάντα για να σώσει μια τέτοια σχέση που ίσως διατηρεί. Και τα χρήματα; Τι είναι; Φόβος, εκδίκηση, θάνατος. Η αρχή και το τέλος όλων. Όλα για αυτά γίνονται. Όλα τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτά. Η αγάπη, όμως; Ποτέ.
Πολύ δυνατές ερμηνείες με προσεγμένη σκηνοθεσία και πλοκή. Περνά πολλά μηνύματα και σε κάνει να λυπάσαι ακόμη και τον πρωταγωνιστή. Απορείτε γιατί δεν αξίζει να τον λυπηθεί κανείς; Δείτε την ταινία και θα το καταλάβετε και από μόνοι σας.
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Φίλιππος Γαβριηλίδης
Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013
Το «Pieta» είναι ένα καταπληκτικό δραματικό έργο που ασκεί, όμως, τρομερή ψυχολογική βία στον θεατή. Χωρίς να προβάλλει σκληρές εικόνες, αλλά υπαινίσσοντάς τες, τοποθετεί τον θεατή στη δυσάρεστη θέση του παρατηρητή της ζωής ενός σαδιστή, αφήνοντας στη φαντασία του καθενός τη δημιουργία εικόνων που συγκλονίζουν. Όπως θα δούμε, όμως, κατά την εξέλιξή του δράματος, όλο αυτό το φρικτό σκηνικό που έχει πλάσει ο θεατής στο μυαλό του και που τον ωθεί να αποδοκιμάσει τη σύλληψη ενός τέτοιου έργου, μετατρέπεται σε μια μεγαλειώδη αγάπη μιας μάνας προς τον γιο της.
Αξίζει εδώ, όμως, να σταθούμε για λίγο στον τίτλο του έργου: «Pieta», στα ιταλικά, σημαίνει «οίκτος». Παράλληλα, βέβαια, εκτός απ` αυτήν την ερμηνεία, η λέξη αυτή έχει καταλήξει να συμβολίζει μια συγκεκριμένη θρησκευτική εικόνα, που αναπαριστά τη μορφή της Παναγίας να κρατά στα χέρια της το σώμα του άψυχου Ιησού. Δίνοντας, λοιπόν, τον συγκεκριμένο τίτλο στο έργο του, ο Kim Ki-duk αποδίδει σε μία μόνο λέξη όλο το νόημα της ταινίας του και θέτει υπό το θρησκευτικό πρίσμα το δημιούργημά του.
Η ταινία ξεκινά με την εικόνα ενός νεαρού άντρα που αυτοκτονεί. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σώμα του, σε συνδυασμό με τον τίτλο, δεν αποκλείεται να φέρει στο μυαλό την εικόνα του Εσταυρωμένου, δημιουργώντας διάφορους παραλληλισμούς στο μυαλό του θεατή. Παράλληλα, ο φωτισμός της συγκεκριμένης σκηνής είναι μηδαμινός, προϊδεάζοντας έτσι για την ψυχοφθόρα συνέχειά της. Έπειτα, μέχρι να παρουσιαστούν και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες, αυτοί της μητέρας και του γιου, οι σκηνές που ακολουθούν είναι αρκετά στιλιζαρισμένες, αποδίδοντας έτσι τον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η καθημερινότητα του ορφανού αυτού σαδιστή. Το μίσος που τρέφει για το γυναικείο φύλο είναι εμφανές, όπως επίσης και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπίτι του, παρουσιάζοντας έναν άνδρα που δεν έχει καμία ανάγκη να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Όλα όμως στην ζωή του θ` ανατραπούν, όταν εισβάλλει σ` αυτήν μια γυναίκα που προσπαθεί να τον διεκδικήσει και να προσφέρει στον άντρα αυτόν τη χαμένη του αθωότητα και που μας φέρνει στο μυαλό τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργούσε μια αγία. Η Jang Mi-sun (Jo Min-soo) παρουσιάζει τεράστια υπομονή και δέχεται την όποια ταπείνωση, προκειμένου ν` αποδείξει στον γιο της ότι του λέει αλήθεια. Αφού, λοιπόν, ο γιος της τη δεχτεί, αρχίζουμε να διακρίνουμε τη μεταμόρφωση ενός ανθρωπόμορφου τέρατος σε παιδί. Η αλλαγή αυτή, βέβαια, που συμβαίνει στη ζωή του Lee Kang-do (Lee Jung-jin), μπορεί να φέρνει στην επιφάνεια όλα τα θετικά και καλά κρυμμένα στοιχεία του άνδρα αυτού, όμως παράλληλα δημιουργεί κι αδυναμίες σ` έναν άνδρα που έχει βλάψει, όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή θέλει, πολύ κόσμο. Έτσι, λοιπόν, μέσα από ένα οδοιπορικό, το οποίο αναγκάζεται να κάνει ο ήρωάς μας στον κόσμο των ψυχικά τραυματισμένων σακάτηδων που έχει δημιουργήσει προκειμένου να βρει την μητέρα του που θ` απαχθεί στην πορεία, καλείται ν` ανακαλύψει τις απαντήσεις στα ερωτήματα «τι είναι ο θάνατος» και «τι είναι το χρήμα».
Ο Kim Ki-duk ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο και το μεγαλείο του και δημιουργεί μια σοκαριστική δραματική ιστορία, η οποία εμφανίζεται ουσιαστικά στο δεύτερο μέρος της. Αν λοιπόν είστε λάτρεις αυτού του εξαίρετου Νοτιοκορεάτη δημιουργού, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα, καθώς είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του. Αν, πάλι, ανήκετε στο σινεφίλ κοινό, αλλά δεν αντέχετε ιδιαίτερα την ψυχολογική βία, θα σας πρότεινα είτε να οπλιστείτε με υπομονή, όπως η πρωταγωνίστρια, και να υπομείνετε το πρώτο μισό, είτε καλύτερα να την αποφύγετε, αν ξέρετε ότι υπάρχει περίπτωση να σηκωθείτε να φύγετε από την κινηματογραφική αίθουσα.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Μαριλένα Ιωάννου
 |
Θα χαρακτήριζα αυτό το έργο σαν το υπέρτατο έργο εκδίκησης! Ο νεαρός μπράβος που σκοτώνει και ακρωτηριάζει φουκαράδες στα μικρομάγαζα και μηχανουργεία των φτωχογειτονιών της Σεούλ, που δεν μπορούν να ξωφλήσουν τα τοκογλυφικά τους δάνεια, ξαφνικά βλέπει μία γυναίκα ατην ζωή του, που του συστήνεται ως μητέρα του. Στο όλο πρότυπο της ψυχολογικής βίας του έργου, την βιάζει προτού την αποδεχτεί στη ζωή του, η οποία αλλάζει και χωρίς αυτήν πλέον δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Οταν όμως η μητέρα του γίνεται θύμα απαγωγής η ίδια, τότε αναγκάζεται να κυνηγήσει τα ερείπια των ανθρώπων, που ο ίδιος δημιούργησε, και να αντιμετωπίζει τις δικές του Ερινύες. Το πρώτο μισό του έργου απαιτεί μεγάλη συγκινησιακή συμμετοχή από την μεριά του θεατή. Εγώ "ανάγκασα" τον εαυτό μου να το δεί ..Ο καθένας μας μπορεί να αντέξει τόσα μόνο...στην εξέλιξη όμως του έργου, που μπαίνουν πολλά παραπάνω στοιχεία από ελληνικές, ναι, τραγωδίες (καταδίωξη, οιδιπόδεια συμπλέγματα, εκδίκηση, Ερινύες, λύτρωση, κάθαρση...) ο ρυθμός αλλάζει και γίνεται πολύ πιο έντονος, καθώς ο καλός σκηνοθέτης Kim Ki-Duk εισάγει ανατροπές και απρόβλεπτες καταστάσεις.. Οι Κορεάτες έχουν κάνει κινηματογραφικά θαύματα. Είναι, όμως, και σκληρός λαός και αυτό αντικατοπτρίζεται στο ύφος του έργου. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό δείγμα μίας βίαιης, ανθρώπινης σύγκρουσης, που αξίζει την προσοχή μας, αλλά απαιτεί από εμάς μεγάλη αντοχή στην παρακολούθηση του. Τελειώνοντας, θα σας προέτρεπα να το δείτε πρωί, αν γίνεται, ώστε η υπόλοιπη μέρα σας να "διορθώσει" την συγκλονιστική εμπειρία που θα δεχτείτε. Μη το δείτε βράδυ, θα έχετε μάλλον ανήσυχο ύπνο.. [Κώστας kprncs ΚΓΠ 31/7/2014](6/10) |
Το επεξεργάστηκε ο/η kprncs συνολικά 2 φορές