Στην παρουσα αναλυση και οχι κριτικη (ποιοι νομιζουμε πως ειμαστε ολοι), που αποτελει προσωπικη αναγκη μαλλον, παρα επιδειξη υποτιθεμενων γνωσεων οπως πια ολοι συνηθιζουμε να κανουμε, δε θα σταθω στην ταινια με ορους κινηματογραφικους, αλλα με κοινωνιολογικη και ανθρωπινη σκοπια.
Βεβαιως και το φιλμ ηταν μια διδαχη. Πως γινεται να μην ειναι, οταν παραλληλα αποτελει και επιθεση κατα μετωπο με το μεταμοντερνο του σημερα και με ο, τι συμπαρομαρτει αυτο; Με μια αμεση παρουσιαση και σκιαγραφηση της αλλοτριωσης των διαπροσωπικων σχεσεων και δη των ερωτικων, τουλαχιστον εμενα με εφερε αντιμετωπη με το θεατρο του παραλογου που συνεχως παρακολουθω αποχαυνωμενη να εξελισσεται γυρω μου και που πια βρισκω και βρισκουμε ολοι κατι τοσο φυσιολογικο, ρεον, καθημερινο και ενιοτε αν οχι παντα, πεφτουμε και οι ιδιοι μεσα σε αυτον τον ορμητικο ποταμο, που δεν αφηνει τιποτε πλεον στο περασμα του. Το μεταμοντερνο αποτελει εκφραση ενος καπιταλισμου που αν στην αρχη ειχε σημαια την ιδιοκτησια, τωρα εχει τον καταναλωτισμο. Και εκει εγκειται το μεταμοντερνο και η ριζοσπαστικοποιηση του οσον αφορα τις σχεσεις: Ποικιλια και ποσοτητα, συνεχης εναλλαγη εμπειριων και μεταβλητοτητα, μιας και ο μετανεοτερικος κοσμος μας τρεχει τοσο γρηγορα που εμεις πασχιζουμε να τον προφτασουμε! Τρεμουμε μπας και δε συγχρονιστουμε με αυτο που αυτοονομαζεται «κοινωνικη προοδος», μηπως και μεινουμε ενα εξελικτικο σταδιο πισω…Ειναι οντως εξελιξη η συναψη δικτυων και επιφανειακων σχεσεων; Και φυσικα αν ξεχασουμε το σχιζοφρενικο προσκυνημα στο ναο του ειναι, δηλαδη τη μορφη, θα ειναι σα να γραφουμε τοση ωρα γιατι δεν εχουμε κατι καλυτερο να κανουμε… Όταν μια κοινωνια περιφερεται γυρω απο το «σωμα» η τη «νεοτητα», η το «αψεγαδιαστο» και στηνει μια ολοκληρη βιομηχανια γυρω απο την προωθηση και τη συντηρηση τετοιων προτυπων, οταν πλεον αντι να εμβαθυνουμε σε αυτον που εχουμε μπροστα μας, αρκουμαστε στο να τον καταναλωσουμε μεχρις οτου τον πεταξουμε στον καδο των αχρηστων για κατι πιο καινουριο, πιο εξελιγμενο και σιγουρα διαφορετικο, οπως συνηθιζουμε να κανουμε με το κινητο τηλεφωνο η την τηλεοραση, πως ειναι τοτε δυνατο αυτο να μη διεισδυσει και στη διετη, στην προκειμενη, ερωτικη σχεση δυο ανθρωπων που καποια στιγμη ξεχνουν το πως ξεκινησαν η τους ορκους που ανταλλαξαν και επιζητουν το διαφορετικο, το νεο και αγνωστο. Στην περιπτωση εδω, το αρσενικο εκανε την πρωτη κινηση αλλοτριωσης με τροπο ενεργητικο, δειχνοντας τη ροπη του στις νεες γνωριμιες, στις αλλες γυναικες γυρω του και μη δινοντας πλεον τη σημασια που καποτε εδινε στη συντροφο του. Έπειτα, το θηλυκο εισπραττει αυτη την αλλαγη και αλλοτριωνεται παθητικα, υποκυπτοντας στις αξιες που προτασσει η κοινωνια, φτανοντας αρχικα στα ορια ιδιοκτησιας με τις κρισεις ζηλιας και στη συνεχεια στα ορια της αλλαγης μορφης, με μοναδικο στοχο να αναζωπυρωσει ενα ιχνος φλογας. Και πεφτει στην παγιδα του σχεδιου της. Το αρσενικο μετα την απωλεια συνειδητοποιει το βαθος των συναισθηματων του για την κοπελα (ας μην ξεχναμε ποιος παρατησε ποιον), επομενως παραμενει δεσμιος μιας ιδεας, με αποτελεσμα να μην μπορει να δοθει στο 100% σε μια αλλη μορφη αμεσα συνδεδεμενη με την ιδεα και φυσικα με το παρελθον που βιωσε με αυτη. Βεβαια, σωματικα δε δισταζει να δοθει, με προοπτικη του κατευνασμου της μοναξιας, με ακαρπο αποτελεσμα (ενω εκεινη στη συνεχεια βιωνει ευσυνειδητα την απολυτη μοναξια, υπομενοντας και περιμενοντας να περασει ο χρονος). Στο θηλυκο: αλλαζει μορφη, αλλαζει η διαθεση, οι τροποι αντιδρασης, ξαναβρισκει τη χαμενη ενεργεια και τη ζωντανια. Μα, παραμενει η ιδια. Η ιδια που αγαπησε το αρσενικο, που για μεγαλη της τυχη και ατυχια, μεσα στην τραγικη του ειρωνεια, της δειχνει οτι αγαπουσε πραγματικα την παλια Seh-hee, μα τωρα δεν μπορει να αγαπησει την καινουρια, την, γι’ αυτον, αγνωστη. Μα πως γινεται ομως να μην μπορει να αναγνωρισει σε αυτη την συμβολικη ιστορια, το αναλλοιωτο ακομη σωμα, η τις γνωριμες και οικειες μυρωδιες; Πως γινεται εκεινη στη συνεχεια, να μην αναγνωρισει το αγγιγμα, το μεγεθος η το ταιριασμα του χεριου και ενω στην αρχη ηταν βεβαιη, στη συνεχεια αμφιβαλλει για την ορθοτητα της κρισης της; Το κοινο σημειο ειναι η ληθη. Περνα ο καιρος. Οι ανθρωποι ξεχνουν, ξεχνουν τη μορφη η τα συναισθηματα που δημιουργουν με κινητρο τη μορφη καποιου, ολα αναγονται σε μια αυθυποβολη που μοναδικη της πηγη εχει την ιδεα και μοναχα αυτη για τον αλλον. Στην πορεια, μεσα απο το «κρυφτο», αδυνατουσε η κοπελα να κανει τη συνδεση μεταξυ μορφης και συναισθηματων, χωρις αυτο να σημαινει καποια εκπτωση των συναισθηματων της. Και εδω μπορουμε να εντοπισουμε μια λεμβο αισιοδοξιας. Να λοιπον τι ειναι αυτο που εχει σημασια στον εναλλασσομενο και συνεχως μεταβαλλομενο κοσμο που προσταζει αλλες αρχες και αξιες: η ιδεα, το «ειναι» του αλλου το οποιο προσπαθει να αποκαλυφθει σε διαφορετικες μορφες και υπαρξεις, μα που τελικα αυτη η ιδεα παραμενει αναλλοιωτη, σε σημειο εμμονης και περιμενει να βρει το καλουπι της, στη μορφη του οποιουδηποτε. Η Seh-hee προσμενε να δει ξανα τον πλεον εγχειρισμενο Ji-woo, μα ποτε δεν τεθηκε ζητημα το αν θα ενεκρινε τη νεα του μορφη. Αυτο ηταν βεβαιο, διοτι εκεινη δεν εψαχνε τα ματια η τα χειλη μα τον ιδιο ανθρωπο, το ιδιο «ειναι» που γνωρισε και αγαπησε. Σε αυτο το ματαιο κυνηγητο, προς αναζητηση της χαμενης αγαπης, η του χαμενου χρονου, η των σφαλματων τελικα αυτοι οι δυο ανθρωποι περασαν στην αντιπερα οχθη και ξαναβρηκαν τη χαμενη τους ανθρωπια, την ουσια και τη βεβαιοτητα των συναισθηματων τους, αψηφωντας πλεον τον οποιοδηποτε κοινωνικο περιγυρο, ασχετα με την εκβαση της πραγματικοτητας, που περα απο το φυσικο θανατο, διαλυει κυριολεκτικα και μεταφορικα τη μορφη ενος προσωπου, οτιδηποτε ειναι αυτο που τη συνθετει. Και πλεον χρησιμοποιωντας το μοτιβο του τελους ομοιο με το Bad guy, αυτο της αχρονικοτητας, αναγει την μεμονωμενη ποιοτικη προσεγγιση σε μια οικουμενικοτητα, ακομη και στην ιδια τη φιλοσοφικη σταση απεναντι στο χρονο, σπαζοντας τα χρονικα δεσμα, ενος συμβατικου χρονου. Ο Duk, ξεγυμνωνει κατα τη γνωμη μου αυτο που οι περισσοτεροι αρνουμαστε με εκπληκτικο σθενος να κοιταξουμε πραγματικα καταματα.
Αξιοσημειωτες τουλαχιστον εικαστικα δυο σκηνες: Πανω στο καραβι με το μικρο παιδι και την μπαλα & η σκηνη οπου ο… Ji-woo αναβοσβηνει τα φωτα…


bajofondo19

Σιγουρα,περιμεναμε κατι πιο μετρημενο και στιβαρο απ`τον Κιμ Κι-Ντουκ,αλλα κι αυτο το δειγμα εμπνευσης του εχει τις χαρες του.Ξεκινωντας φιλοδοξα και διαθετοντας τις απαραιτητες δοσεις υπερβατισμου και λυρισμου που θα του αρμοζαν σε καθε περιπτωση,το "Time",παρ`αυτα,αναλωνεται,απο ενα σημειο και μετα,σε σχετικα επιπολαιες και βεβιασμενες σεναριακες εκβασεις,χωρις αυτες να καταληγουν στην πολυποθητη καθαρση.Γενικα,ολα αυτα παραβλεπονται ευκολα μιας και ο Κιμ Κι-Ντουκ δημιουργει και παρασυρει χωρις να κουραζει.
citizenswt

Mια ακομα σαχλαμαρα για αφελης κουλτουριαριδες,που σαν ιθαγενεις που τσιμπανε απο χαντρες τρεχουν να αποθεωσουν την καθε ανοησια.
Απο τα εργα του τυπου το "Ανοιξη...." μου φανηκε παιδικο,το "Ολομοναχοι μαζι" καλουτσικο και το ΅Bad Guy" αριστουργημα. Το Τime ηταν μια τεραστια απογοητευση,ταινια αρρωστημενη και αντιαισθητικη χωρις κανενα πραγματικο νοημα και ουσια.Όσο την εβλεπα,τοσο μου εδεινε την αισθηση της απατης.
Μην την δειτε,εκτως εαν ειστε βλαξ που θεωρει των εαυτο του εξυπνο 1/10
ΠΕΤΡΟΣ Μ.