---

Srpski Film (2010) - Γνωστό και ως: A Serbian Film
Τρόμου | 104' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Σερβικά - Σουηδικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (1.11/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Δεν έχουν όλες οι ταινίες ευτυχισμένο φινάλε. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ας ξεκινήσουμε με ένα τεστάκι. Παρακάτω παρατίθενται τρεις περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να χρησιμοποιηθεί η έννοια της αρρώστιας σε διάφορες μορφές της. Βρείτε ποια από αυτές ταιριάζει στην ταινία που σχολιάζω:

Περίπτωση Α:

Πατέρας: Σμαρούλα, το παιδί έχει 40 πυρετό, είναι πολύ άρρωστο.

Μητέρα: Μην ανυσηχάς, Θανάση μου, θα του δώσω αντιφλεγμονώδες και θα του περάσει.

Περίπτωση Β:

Η επικρατούσα κατάσταση αρχίζει να αγχώνει τον ελληνικό λαό ο οποίος μέρα με τη μέρα ασφυκτιά όλο και περισσότερο. Η ελληνική οικονομία όλο και χωλαίνει. Η Ελλάδα έχει μια πολύ άρρωστη οικονομία.

Περίπτωση Γ:

Ο Μιλός είναι ένας Σέρβος πορνοστάρ σε σύνταξη. Έχει, πλέον, δημιουργήσει μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Έχει παντρευτεί μια γυναίκα την οποία λατρεύει όπως και εκείνη τον ίδιο και έχουν μαζί ένα μικρό παιδί. Όμως τα έτοιμα χρήματα των παλαιών καιρών αρχίζουν να τελειώνουν και τα πράγματα είναι άσχημα οικονομικά. Έτσι, ο Μιλός δέχεται να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία καλλιτεχνικού πορνογραφικού περιεχομένου «υψηλής αισθητικής», με έναν σκηνοθέτη ο οποίος δε στέκει στα καλά του και φαίνεται αρκετά φιλοσοφημένος και πρωτοπόρος σαν καλλιτέχνης. Τα χρήματα πάρα πολλά. Οι υπογραφές πέφτουν, όμως ο Μιλός δεν έχει διαβάσει το περιεχόμενο του συμβολαίου (την υπογραφή μας και κάτι άλλο προσέχουμε που τα βάζουμε, λέει μια λαϊκή ρήση. Στη συγκεκριμένη ταινία, ο πρωταγωνιστής δε πρόσεξε τίποτε από τα δύο). Όλα παίρνουν άσχημη τροπή. Ο σκηνοθέτης ζητάει στον πρωταγωνιστή του να κάνει πράγματα που ξεκινούν από το σαδομαζοχισμό και καταλήγουν σε καταστάσεις σκληρής βίας, παρουσία παιδιών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, των οποίων οι μητέρες κακοποιούνταν μπροστά στα μάτια τους, σκηνές παιδικής πορνογραφίας και διαστροφικών απαιτήσεων που κατά τον σκηνοθέτη αποτελούν… τέχνη! Ο πρωταγωνιστής αρνείται να συνεχίσει αλλά το επιτελείο υπό τη χορήγηση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών τον εξαναγκάζει να συνεχίσει τα γυρίσματα θολώνοντας του το νου και μετατρέποντας τον σε άβουλη μηχανή σεξουαλικής βίας. Βιασμοί νεογέννητων παιδιών, ξυλοδαρμοί γυναικών μέχρι θανάτου, βιασμός του ίδιου του πρωταγωνιστή και σαν αποκορύφωμα πράγματα που ο ανθρώπινος νους δε τα χωρά σε καμία περίπτωση. Αυτό δεν είναι ΑΡΡΩΣΤΟ;

Μαντέψατε; Είναι η περίπτωση Γ.

Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να περιμένει να δει από αλλεπάλληλες σκηνές σεξ, γυμνού, βίας και άλλων πολλών hardcore καταστάσεων; Πάντως σε καμία περίπτωση όλα αυτά που αυτή η ταινία παρουσιάζει. Μιλάμε για την πιο αρρωστημένη και ανώμαλη ταινία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου ολόκληρη (και πιστέψτε με τα μάτια μου έχουν δει πάρα πολλά). Υπέθεσα ότι επρόκειτο περί κάποιου είδους παρόμοιο με αυτό του «Human Centipede», μια ελαφριά ηλιθιότητα που όμως θα μου άφηνε και κάτι ενδιαφέρον από την πρωτοτυπία σε αρκετά σημεία της. Όμως, αυτό το πράγμα δεν το αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός. Κατά πολλούς είμαι από τους λίγους που κατάφεραν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο φιλμ ολόκληρο. Και δε το αρνούμαι. Είχα ενδιαφέρον να δω μέχρι ποίου σημείου είναι ικανός να φθάσει ο ανθρώπινος νους. Πόσο αηδιαστικός και αβάσταχτα σιχαμένος μπορεί να γίνει. Το άκρον άωτον της ανωμαλίας στην ταινιοθήκη σας!

Είναι γνωστά τα snuff-film ανά ομάδες ανθρώπων που ενδιαφέρονται να παρακολουθούν φρικαλεότητες στην άνεση της πολυθρόνας τους με ποπ-κορν και συναφείς σινεφίλ ανέσεις. Η ορολογία snuff-film αναφέρεται σε ταινίες γυρισμένες από ερασιτέχνες οι οποίες απεικονίζουν πραγματικούς θανάτους ανθρώπων υπό διάφορες σεναριακές συνθήκες χωρίς τη χρήση μοντάζ στο μαγνητοσκοπημένο υλικό. Γυρίζονται, συνήθως, με οφέλη όπως μεγάλα αντίτιμα από πλούσιους που θέλουν να ικανοποιούν τις άρρωστες ορέξεις τους παρακολουθώντας ειδών και ειδών αποτρόπαιες σκηνές. Αυτό ακριβώς συνέβαινε και με τον σκηνοθέτη της ταινίας αυτής. Πληρωνόταν από διάφορους για να κινηματογραφεί όλες αυτές τις πράξεις.

Και μετά εγώ θεωρούσα ότι ο Φρόιντ ήταν ανώμαλος που κατάφερε να αναπτύξει τη θεωρία της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης. Αμ δε… Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αμφισβητήσω τη μοναδικότητα της ταινίας ως προς το αντικείμενο της. Είναι πρωτοποριακό, ναι. Αλλά και ανήκουστο. Δε ξέρω αν πρέπει να εφησυχαστώ από το γεγονός ότι όλα αυτά απλά ανήκουν στη σφαίρα της διεστραμμένης φαντασίας ενός πολύ ψυχικά διαταραγμένου «ανθρώπου»-σεναριογράφου και δεν πρόκειται για κάτι πραγματικό ή αν πρέπει να ανησυχώ για το ότι υπάρχουν και άλλα άτομα παρόμοια με αυτόν που συνέλαβε αυτή την ιδέα και την αποδέχθηκαν και την έκαναν και πραγματικότητα.

Σε γενικές γραμμές, το πίστεψαν αρκετά το όλο θέμα οι συντελεστές από αυτό που κατάλαβα. Ήθελαν όντως να γυρίσουν κάτι που θα προκαλέσει, πρωτότυπο αλλά και καλλιτεχνικό. Δυστυχώς για αυτούς, παρότι η τέχνη δε γνωρίζει όρια, υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την τέχνη από τον παραλογισμό και την καταστροφή.

Βαθμολογία: (2.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.