---

The Hurt Locker (2008)
Πολεμική | 131' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 11 Μαρ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 29/4/2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 29/4/2010 Διανομή: Hollywood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Αραβικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.91/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ο πόλεμος είναι ναρκωτικό. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Κάθε μέρα ένας αγώνας για επιβίωση. Η ταινία παρακολουθεί τις 38 μέρες μίας ομάδας πυροτεχνουργών – εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών, που έχουν ως αποστολή να αφοπλίσουν όλες τις βόμβες μέσα από την πόλη της Βαγδάτης (πριν τα τρία μέλη της επιστρέψουν στην πατρίδα). Η νέα δημιουργία της Kathryn Bigelow έχει τα στοιχεία μιας άψογης μοντέρνας στρατιωτικής ταινίας, ισχυρά φεστιβαλικής, η οποία ποντάρει πάνω στα εξωτερικά γυρίσματα. Έχει ένταση και σε σημεία υπερένταση, δύο ισχυρές cameo εμφανίσεις (Ralph Fiennes, Guy Pearce), όμως είναι σκηνοθετημένη με μια αρκετά εμπορική διάθεση.

Αν και μοιάζει με όλες τις σύγχρονες στρατιωτικές ταινίες που ασχολούνται με τους πολέμους στην Ανατολή, αυτό που διαφοροποιεί την παρούσα είναι η ευστροφία στο σενάριο, η γρήγορη εξέλιξη της υπόθεσης και η ασυγκράτητη εναλλαγή των εικόνων. Έχει πάθος, δύναμη είναι αγωνιώδης και κινητήριος μοχλός της είναι η ψυχολογία των αντρών στρατιωτών του πολέμου. Η Kathryn Bigelow συλλαμβάνει άψογα με την κάμερα της τα γεγονότα, κατά συνέπεια ο ρεαλισμός των εικόνων να περισσεύει, ενώ τα απανωτά καρδιοχτύπια είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν. Η σεναριακή δομή, στηριζόμενη σε μία αλληλουχία καθημερινών επεισοδίων σχετικά με τη δράση των τριών στρατιωτών είναι καταλυτική, με πολλά από αυτά να διασφαλίζουν στο έπακρο το ενδιαφέρον. Κι αν η σκηνοθέτιδα – συνσεναριογράφος τα πηγαίνει περίφημα κατά το μεγαλύτερο μέρος, αφήνεται πολλές φορές να παρασυρθεί από τον -γνωστό για τις διαθέσεις του- Mark Boal, ο οποίος και αυτή τη φορά καταφεύγει σε θέματα ηρωισμού, παιδαριώδης θεωρίες περί οικογένειας και πολέμου επιλέγοντας να εξυμνήσει με εθνικιστικό σθένος, και όσο αντέχει κεκαλυμμένα, το ρητό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ανεβάζοντας τις στροφές προς το φινάλε.

Η ταινία ισχυροποιείται στα σημεία της καταγραφής των γεγονότων, της δράσης στους δρόμους και στις στάσεις μέσα στα πολεμικά σκηνικά και καταφέρνει να είναι αφοπλιστική και ενδιαφέρουσα σε αυτά. Όμως σε συνδυασμό και με την παρουσίαση των χαρακτήρων ελάχιστα συνάδει με το ιδεολογικό πνεύμα – υπόβαθρο που υποτίθεται ότι θα είχε και για το οποίο μας προετοίμασε η εναρκτήρια σεκάνς μετά των διαπιστωτικών θεωριών που τη συνοδεύουν.

Τι εστί The Hurt Locker λοιπόν; Περιποιημένη, δουλεμένη στη λεπτομέρεια και αρκετά κεκαλυμμένη αμερικανιά που καταφέρνει να ενθουσιάσει εξαιτίας της σκηνοθετικής ορμής της Bigelow, η οποία κρύβει καλά τις προπαγανδιστικές διαθέσεις του ασαφούς και ξεκάθαρα ανδροπρεπούς σεναρίου. Είναι σκληρή, αγωνιώδης, έχει σαφώς συναισθηματικό επίπεδο και μία πειθώ που σίγουρα λειτουργεί. Είναι μία ταινία με τα πάνω και τα κάτω της.

Βαθμολογία: (5.5/10)

Βασίλης Καγιογλίδης

---

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Από τους πετρελαιάδες, χρηματιστές και μεγαλοτραπεζίτες που οργανώνουν κερδοσκοπικούς πολέμους μέχρι την καθημερινότητα στο Ιράκ (ή παλιότερα στο Βιετνάμ) υπάρχει μια τεράστια κοινωνική «γραμμή παραγωγής» που περιλαμβάνει πολιτικούς, πολιτικές, παράπλευρο ποικίλο εμπόριο, μέσα ενημέρωσης, οργανώσεις, φορείς, τέχνες κ.λπ.

Η Kathryn Bigelow, μαζί με τον σεναριογράφο της Mark Boal με πολλή εξυπνάδα και πονηριά τα παραμερίζουν όλα, στέκονται στην καθημερινότητα του πολέμου, αποφεύγοντας και την οποιαδήποτε ρητορεία καταγγελίας και φροντίζουν να πετύχουν ένα ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό. Το τανκ που «κορνάρει» στο μπροστινό αμάξι σε μποτιλιάρισμα, η κουτσή γάτα, τα ανέκφραστα πρόσωπα πολιτών που παρακολουθούν τις αφοπλίσεις βομβών από ταράτσες και παράθυρα, η απουσία ενός ορατού εχθρού, απουσία λαμπερή σαν τον ήλιο της Βαγδάτης και αποπνικτική όπως η ζέστη, το σκάφανδρο του πυροτεχνουργού σε αυτό το τοπίο της απειλητικής ερημιάς και σιωπής. Δραματουργικό κλειδί που ξεκλειδώνει και τις όποιες σημασίες είναι ο ιδιόρρυθμος ήρωας. Σε μια άδειά του πίσω στην Αμερική, νοιώθει αμήχανα μπροστά στην απέραντη πτέρυγα με δημητριακά στο σούπερ μάρκετ ενώ πρέπει να διαλέξει ένα-δυο κουτιά καθ`υπόδειξη της γυναίκας του. Δεν ρισκάρει τίποτε, είναι ακίνδυνα οπότε δεν ξέρει να τα χειριστεί. Θα επιστρέψει πίσω στο Ιράκ απλά γιατί είναι εθισμένος σε μια δική του ρώσικη ρουλέτα.

Είναι τελικά ένα δράμα χαρακτήρα με πλαίσιο τον πόλεμο; μια διαταραχή όπως του ήρωα στο Fight Club που βρίσκει καταφύγιο στην βία; Ή μήπως μιλάει για την εναργή συνείδηση του θανάτου και του ρίσκου που περιέχει η ζωή ούτως ή άλλως; Κάτι που φαίνεται πιο καθαρά σε ακραίες καταστάσεις όπως ο πόλεμος κι όχι μέσα από τη ζωή στο γραφείο; Η Bigelow πιστή στην πρέπουσα πολυσημία της τέχνης, απλά οργανώνει τα δεδομένα.

Βαθμολογία: (3.5/5)



Λόγω των όσκαρ και της κατακραυγής, προσθέτω ένα υστερόγραφο.

Δεν νομίζω ότι η Bigelow είχε προθέσεις εξυπηρέτησης αμερικάνικων συμφερόντων. Αντίθετα μοιάζει σαν να ήθελε να κάνει ένα σύγχρονο «Ελαφοκυνηγό», με την κυνική ματιά του σήμερα. Αν η κυβέρνηση θεώρησε ότι η ταινία είναι λαυράκι και στις μάζες περνάει ένα άλλο μήνυμα, φυσικά αυτό βαραίνει την ίδια που δεν το πρόβλεψε και κατ επέκταση και τους κριτικούς (όπως εγώ) που δεν το επεσήμαναν. Ωστόσο επιμένω ότι το σενάριο και η σκηνοθεσία συνθέτουν ένα αξιοσημείωτο έργο που καταγράφει με παραθετικό, μεταμοντέρνο τρόπο την ιδεολογική αποπνικτική γύμνια της σημερινής κατάστασης, ίσως και πέρα από την σκέψη της σκηνοθέτιδας. Στον κεντρικό ήρωα ο χειρισμός ενός computer game και της αφόπλισης βομβών, είναι ομογενοποιημένες διαδικασίες. Άλλωστε υπάρχουν και ανθρωπολογικές θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος ως συμπεριφορά (όχι ως αποτέλεσμα πολιτικο-οικονομικών αναγκών, που είναι η άλλη, ισχύουσα βεβαίως διάσταση) είναι και μια διατήρηση της ανάγκης του ανθρώπου για το παιδικό παιχνίδι, κάτι που συναντάται και στα ζώα – π.χ. η ενήλικη γάτα που παίζει με το θήραμα. Άλλωστε ο κρίσιμος «μονόλογος» του ήρωα γίνεται μπροστά στο νήπιο που χαίρεται βλέποντας μπροστά του ένα παιχνιδάκι. Υπό αυτή την έννοια η ταινία, έστω και ακούσια (δεν μπορεί η Bigelow να είναι τόσο διανοούμενη), είναι πολύ πιο υλιστικά διαλεκτική από την (αριστοτεχνικά κατασκευασμένη, όντως πολυάστερη αλλά) ιδεολογική μπούρδα του Χάνεκε (Λευκή Κορδέλα) που θέλει το ανθρώπινο γένος «σκάρτο» με ένα μεταφυσικό τρόπο.

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Δεν ξέρω τι έχετε και τι δεν έχετε ακούσει για το Hurt Locker, πάντως η δικιά μου πρώτη υποχρέωση είναι να σας πω ότι δεν πρόκειται για μια ταινία προορισμένη να ικανοποιήσει το ευρύ ελληνικό κοινό. Όσοι από σας είχατε συνηθίσει οι ταινίες με τις πολλές οσκαρικές υποψηφιότητες να είναι υπερπαραγωγές που απευθύνονται σε κάθε κοινό και σε κάθε ηλικία, δε θα βρείτε εδώ τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Οι ηθοποιοί που «παίζουν» στην ταινία είναι στην ουσία μονάχα τρεις, η πλοκή μηδαμινή και οι αργές σκηνές πάρα πολλές. Σίγουρα πρόκειται για μια ταινία που θα εκπλήξει το ευρύ κοινό, την κάνει όμως αυτό αυτόματα καλή και ποιοτική;

Η απάντηση είναι όχι. Το μόνο για το οποίο η ταινία μπορεί να λάβει τα εύσημα είναι η σκηνοθεσία της. Η Kathryn Bigelow μέσω της ρεαλιστικής σκηνοθεσίας και των λιτών πλάνων χτίζει μια ατμόσφαιρα μοναδική, μακριά απ`όσα έχουμε συνηθίσει. Το πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στο σενάριο. Και όχι, δεν είναι κακό... Απλά δεν έχει βρει τι είναι αυτό που θέλει να πει και να δώσει στο κοινό του. Μοιάζει να θέλει να μας δώσει κάτι ανάμεσα σε αντιπολεμικό δράμα και στο να μας πει πόσο «γαμάτοι» και πονόψυχοι είναι οι Αμερικάνοι στρατιώτες. Και με ελάχιστες αντιπολεμικές σκηνές καταλήγει στο δεύτερο. Προσπαθεί να βάλει τη σκέψη μας σε συγκεκριμένα μονοπάτια και να μας κάνει να ξεχάσουμε πως πρόκειται για ακόμα μια διαφορετική μεν, αμερικανιά δε. Όσοι αναρωτηθήκατε τι είναι αυτό που ξετρέλανε το κοινό στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, η απάντηση σας βρίσκεται ακριβώς εδώ.

Συμπερασματικά πρόκειται για μια ταινία με υπέροχη σκηνοθεσία που αναπτύσσεται όμως τόσο μονόπλευρα που καταλήγει να στερείται περιεχομένου και ουσίας. Δείτε την και προς θεού μη νομίσετε πως οι Αμερικάνοι έγιναν ξαφνικά «κουλτουριάρηδες»…

Βαθμολογία: (2/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

---

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Μια σιχαμερή προπαγάνδα γκεμπελικής νοοτροπίας και μια ζωντανή απόδειξη, σε συνάθροιση με την προώθηση της, πως οι Αμερικανοί δεν έβαλαν καθόλου μυαλό στην μετά-Μπους εποχή. Ως καθαρή απόγονος της Leni Riefenstahl, η περίπτωση της Bigelow θυμίζει την εύνοια που είχε από το καθεστώς και η βερολινέζα σκηνοθέτρια, με την σαφή διαφορά πως εκείνη ήξερε αληθινά μυστικά της τεχνικής τής κάμερας κι όχι απλά να κρατάει μια κάμερα στο χέρι, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι τα τελευταία χρόνια. Μια ντροπή για τα αμερικανικά βραβεία που θα γίνει περισσότερο αντιληπτή όταν κοπάσει η προπαγανδιστική εμβέλεια του έργου, αφού αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης μεθόδου...

Να μιλήσουμε για τεχνική ή για σενάριο; Αν αυτό είναι καλό τεχνικά τότε το Black Hawk Down έπρεπε να έχει σαρώσει. Ο δε Mark Boal γράφει ένα καθαρά υπό παραγγελία σενάριο, τόσο αποσπασματικό όσο και μιας τηλεοπτικής σειράς και τόσο βίντεο-γκέιμ όσο ένα Resident Evil. Κάθε παραμικρή του λεπτομέρεια εξυπηρετεί τον σκοπό της, λες κι ελέγχθηκε από το υπουργείο αμύνης των ΗΠΑ. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο πιο καθαρός διάδοχος του John Wayne των Πράσινων Μπερέ, ένας σύγχρονος πολεμικός ήρωας στην υπηρεσία της αστερόεσσας και του πολέμου του ίδιου. Οι δε Ιρακινοί δεν μοιάζουν απλά τριτοκοσμικοί, αλλά και σαν να είναι αυτοί που έχουν εποικίσει τις ΗΠΑ και οι Αμερικανοί φαντάροι να έχουν το πάσα δικαίωμα στην γη τους. Όλα αυτά με επιστέγασμα σιχάματος την σκηνή με το αγοράκι που οι ιρακινοί «ψυχοπαθείς δολοφόνοι» το κάνουν ανθρώπινη βόμβα. Να πάρω πίσω κάτι από όσα σας λέω; Αν είχατε υπομονή, θα σας ανέλυα πολλά περισσότερα...

Βαθμολογία: 0/5

Σταύρος Γανωτής

---

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Σκηνοθεσία
Η Kathryn Bigelow, στα 59 της χρόνια (!), σκηνοθετεί την ταινία της ζωής της χωρίς καμία αμφισβήτηση. Μια σκηνοθέτιδα που μας έχει χαρίσει μέτριες έως καλές ταινίες (Point Break (1991), Strange Days (1995) σε σενάριο του Cameron) πραγματοποιεί το άλμα πίστης στον πρώην άντρα της και αναλαμβάνει να δώσει πνοή στο σενάριο του Mark Boal ο οποίος το εμπνεύστηκε στη Βαγδάτη το 2004 όταν πέρασε αρκετές εβδομάδες με την ομάδα εξουδετέρωσης βομβών του Αμερικανικού στρατού και που εμφανώς τον επηρέασε αρκετά - εάν κρίνουμε κι από το εξίσου καλογραμμένο In the Valley of Elah (2007). Μακριά από την λάμψη της Ακαδημίας, εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα ταινία για τον πόλεμο (λέξη την οποία χρησιμοποιούν μόνο οι ΗΠΑ τελικά για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στον Αραβικό κόσμο). Η Bigelow μας τραβάει από το μανίκι και μας βυθίζει μέσα στο κάδρο, δίπλα από τους πρωταγωνιστές με εκπληκτικές κοντινές λήψεις και αρκετές σκηνές γυρισμένες σε 16mm κάμερα ώστε να του δίνει μια γεύση από ντοκιμαντέρ verite ασχέτως εάν αυτές διαδραματίζονται σε έναν δρόμο γεμάτο ζωή με αυτοκίνητα, περαστικούς, σκυλιά και παιδιά ή σε έναν δρόμο με νεκρική σιγή, όλα αυτά με την υποστήριξη μιας εξίσου οσκαρικής φωτογραφίας. Αυτή η αριστουργηματική σκηνοθεσία θα αναδείξει τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών ενώ θα ισορροπήσει, ως ένα βαθμό, τον Αμερικανικό πατριωτισμό ενός Ρεπουμπλικάνου με τα αντιπολεμικά αισθήματα ενός Δημοκράτη. Αληθοφανή εφέ, αλάνθαστη ηχοληψία και διάλογοι που θα προβληματίσουν θετικά, τουλάχιστον μέχρι και λίγο πριν από το τέλος.

Ερμηνείες
Ο Jeremy Renner ερμηνεύει τον χαρακτήρα του Επιλοχία William James, αρχηγού μιας ομάδας αφοπλισμού. Φλερτάρει με τον θάνατο σε κάθε αποστολή, δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το τομάρι του, προκαλεί τα μέλη της ομάδας, αγνοεί τους κανόνες και είναι πατέρας ενός μικρού αγοριού αλλά ατύπως διαζευγμένος. Η πολυπλοκότητα του ήρωα θα προσεγγιστεί ομαλά από την Bigelow και όχι βιαστικά και πρόχειρα όπως έχουμε συνηθίσει σε αντίστοιχες. Όταν όλα γύρω του σφυρίζουν από την δυνατή έκρηξη, ο Renner θα ανακαλύψει σιγά σιγά την ανθρώπινη υπόστασή του λίγο πριν γυρίσει στον "πολιτισμό" των ΗΠΑ όπου η επιλογή ενός κουτιού corn flakes αποδεικνύεται πιο δύσκολη από έναν αφοπλισμό βόμβας στο πορτ μπαγκάζ ενός φλεγόμενου αυτοκινήτου στους δρόμους του Ιράκ - εκεί όπου θα ανακαλύψει ότι ο "πόλεμος είναι, όντως, ναρκωτικό" στο οποίο πάντα θα γυρνά για να ξαναγίνει απάνθρωπο "πιόνι". Άνετη ερμηνεία, χωρίς ιδιαίτερες εκρήξεις.

Ο Anthony Mackie κλέβει την παράσταση ως Λοχίας JT Sanborn. Μετράει τις ημέρες για να λήξει η θητεία του και ευχαριστεί τα θεία για κάθε μέρα που περνά και αναπνέει ακόμα. Δυναμικός χαρακτήρας με μοναδικές εκρήξεις αλλά και ηθικά διλήμματα τα οποία ο Mackie θα υποστηρίξει πειστικά. Δένει με τον Renner τόσο σκηνογραφικά (κινήσεις εντός ενός κάδρου) όσο και σκηνοθετικά καθώς οι διάλογοι μεταξύ τους είναι αυτοί που θα ισορροπήσουν ολόκληρο το έργο (εκπληκτική η σκηνή εντός του humvee).

Εμφανίσεις θα κάνουν αρκετά ονόματα όπως οι Guy Pearce, Ralph Fiennes και ο μοναδικός David Morse ενώ για τους απανταχού Losties θα ξεχωρίσει η εμφάνιση της κούκλας Evangeline Lilly.

Εν κατακλείδι
Στην μετα-ρεπουμπλικανική εποχή της Αμερικής, θα περίμενε κάποιος ένα καθαρό αντιπολεμικό σύνολο και όχι μια ισορροπία ανάμεσα στους εισβολείς ενός αόρατου πόλεμου και τους κατέχοντες της μήτρας του Πολιτισμού μας, όπως αναντίρρητα είναι ο λαός του Ιράκ. Η φράση όμως "..war is a drug" αλλά και η περίφημη σκηνή του Καθηγητή με την αντίστοιχη "είσαι φιλοξενούμενος μου" καθώς ο στρατιώτης τον σημαδεύει με το όπλο, θα δικαιολογήσουν την ύπαρξη της ίδιας της ταινίας ασχέτως εάν το τέλος της, που είναι σίγουρο ότι θα σας διχάσει, οδηγεί σε ένα ουροβορικό κύκλο.

Επομένως, εσείς θα επιλέξετε εάν θα χρησιμοποιήσετε το DVD της παρούσας ως πτυελοδοχείο ή ως πολύτιμο κόσμημα της συλλογής σας.

Προσωπικά θα μου άρεσε μια Ευρωπαϊκή ματιά στο σενάριο (όχι όμως και τη σκηνοθεσία).

Για τους οπαδούς της Yoko Ono και του Lennon με την μαργαρίτα στο αυτί, για ενήλικες και μόνο, μακριά από καμένα φιλοπόλεμα μυαλά, τίποτα περισσότερο από 7/10 για μια "περίεργη κατάσταση", σίγουρα όχι όμως της καλύτερης ταινίας της χρονιάς - μακριά από το υπερβολικό 8/10 του IMDb που σφύζει από πατριώτες Αμερικανούς.

Βαθμολογία: (7/10)

Δημήτρης `YpNoS` Παπαγεωργίου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.