Κοίτα τι Βλέπω: Το μόνο που σε κρατάει να μην ενθουσιαστείς με τον Θαυματοποιό, είναι η ύπαρξη του Τρίου της Μπελβίλ. Ήδη έχουμε θαυμάσει το ύφος του κινουμένου σχεδίου του Chomet και ήδη έχουμε μπει στο κόλπο να περιμένουμε μονάχα το καλύτερο από αυτόν. Εδώ, δεν σκηνοθετεί απλά ένα παλιό σενάριο του Jacques Tati, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι αναβιώνει τον Tati σε καρτουνίστικη εντέλεια. Με ένα κείμενο που θα μπορούσε να έχει γράψει κι ο Charlie Chaplin στα γεράματα του, δεν έχουμε την τρέλα του Μπελβίλ, αλλά άπλετη νοσταλγία και μια γλυκιά αίσθηση. Ελάχιστες, βέβαια, είναι οι στιγμές που δικαιολογείται η ύπαρξη του κινουμένου σχεδίου και μου δημιουργούνταν συνέχεια η εντύπωση πως βλέπουμε μια πολύ καλή ταινία που, όμως, θα ήταν αριστούργημα αν γυρίζονταν με ηθοποιούς πολλά χρόνια πριν. Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Κάποια έργα δεν κάνουν για σίκουελ και το Γαμπρός της Συμφοράς ήταν ένα από αυτά. Ήδη, από το πρώτο σίκουελ είχαν μπει τα πρώτα νερά (για την ακρίβεια, ποταμός) και με την εμφάνιση των απογόνων, τα νερά αυτά έγιναν ωκεανός. Είναι τραβηγμένη η λογική των δύο συνεχειών, με υπεραπλουστευμένη λογική στην πλοκή τους, ωσάν την μυθιστορηματική Πολυάνα. Βέβαια, εμπλουτίζονται όσων αφορά τους αστέρες στο καστ, έτσι για να ξεγελιόμαστε κάπως. Στην προκειμένη, η Jessica Alba κάνει μια μικρούλα διαφορά, αλλά Keitel και Dern περνούν στο αδιάφορο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Γονείς της Συμφοράς είναι αδιάφορο; Βασικά ναι, αλλά πετυχαίνει την πολύ βασική αποστολή του: περνάς την ώρα σου σχετικά ευχάριστα… Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Το υπέροχο παραμύθι του Jonathan Swift πέφτει στα χέρια του Χόλιγουντ, το οποίο του αλλάζει τα φώτα. Ξεχάστε κάθε νόημα περί ματαιοδοξίας και υποδεχτείτε ένα σόου κομμένο και ραμμένο πάνω στον Jack Black. Ο Black, δε, που κάποτε ήταν αυτός νάνος μπροστά στον Κινγκ Κονγκ, είναι ασυγκράτητος, αλλά με την αρνητική έννοια. Αυτό δεν σημαίνει πως θα θέλαμε κάποιον άλλον στη θέση του, ίσως, από την άλλη, μονάχα ο Jim Carrey να μπορούσε να σώσει τέτοια προχειρότητα κειμένου. Αλλά ξέρετε κάτι; Όταν κάτι αναγνωρίζει στον εαυτό του τις προθέσεις του, ακόμα κι αν αυτές είναι χαλαρότατες, κερδίζει στο ότι δεν σε κουράζει. Και είναι αλήθεια πως το ταξίδι αυτό δεν κουράζει κανέναν από αυτούς που το επέλεξαν απλά για να περάσει η ώρα τους. Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Ο λόγος που του συγχωρούμε του Frears το «ατόπημα» είναι πως η επεισοδιακή του επιστροφή είναι ευχάριστη. Αλλιώς, ανήκει κι αυτή σε ένα μακρύ σερί του Βρετανού σκηνοθέτη, με το οποίο δεν θα είχε αφήσει το όνομα που διαθέτει. Είναι μια μικρής εμβέλειας ταινία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν είχε προσχεδιαστεί με μεγαλύτερη προσοχή. Ενώ έχει την εικόνα της αγγλικής κωμωδίας που έχουμε συνηθίσει να μας αρέσει, έχει ένα αδικαιολόγητο χύμα στη γραφή της, που βάλλεται να συμμαζευτεί μονάχα προς το φινάλε. Είναι κρίμα να λέμε ότι θα το έκανε καλύτερα ένας άλλος σκηνοθέτης, όταν έχουμε τον Frears, αλλά ναι, κάποιος άλλος συμπατριώτης του θα το έκανε πολύ καλύτερα… Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Αν πρόθεση του Βούλγαρου σκηνοθέτη Stephan Komandarev (που συμμετέχει και στο σενάριο) ήταν να συγκινήσει το ευρύ κοινό, ακόμη και το φεστιβαλικό, σίγουρα τα κατάφερε αφού η ταινία του μάζεψε βραβεία και υποψηφιότητες (έως και για όσκαρ ξενόγλωσσης) και πήρε πολλά αστεράκια στα charts. Ωστόσο, αν και όπως ο περισσότερος κόσμος, έβαλα και γω τα κλάματα στην τελευταία σκηνή των κινηματογραφικών φιλιών στο «Σινεμά ο Παράδεισος» ή συγκινήθηκα και γοητεύτηκα από την περίπτωση της «Μαλένα» σαν τον έφηβο της ιστορίας, στην περίπτωση της παρούσας ταινίας δεν ένοιωσα απολύτως τίποτα, παρά την μανία του Komandarev (εν μέρει και εξ αιτίας της) να προσπαθεί να με μελώσει σε κάθε σκηνή. Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Ενώ η απαγόρευση της φαλαινοθηρίας από την Δ.Ε.Θ. (Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας) διαρκώς βάλλεται με πρόθεση να αρθεί, το συστηματικό κυνήγι των δελφινιών στην Ιαπωνία (23.000 δελφίνια το χρόνο!) συνεχίζεται και μόλις πριν δυο χρόνια, χάρη στις αποκαλύψεις ακτιβιστών, έχει αρχίσει κάπως να περιορίζεται, χωρίς κι αυτό να είναι απολύτως βέβαιο. Ο Ρικ Ο Μπάρι ήταν ο άνθρωπος που στα νιάτα του εκπαίδευε και φρόντιζε τα δελφίνια που υποδύονταν τον Φλίπερ στην διάσημη τηλεοπτική σειρά (από το 64 έως το 67). Ζώντας μαζί τους κατάλαβε ότι έχει να κάνει με νοήμονα όντα σε τέτοιο βαθμό, που η αιχμαλωσία τους ήταν πηγή άγχους και κατάθλιψης για αυτά - μάλιστα ένα αυτοκτόνησε μπροστά του. Κι ενώ η σειρά εκτίναξε τον βιομηχανία θαλάσσιων θεαμάτων με πάρκα-τσίρκα (έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων) ανά τον κόσμο, με ατραξιόν δελφινιών που προέρχονται από το ψαροχώρι Ταιτζί της Ιαπωνίας, εκείνος έκανε στροφή 180 μοιρών και αφιέρωσε τη ζωή του στην διάσωση και απελευθέρωση τους. Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Ο Θεόδωρος Πάρλας, ή αλλιώς «Ψευτοθόδωρος», συστήνεται εκ νέου στο κοινό, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι παλιές ελληνικές κωμωδίες συνεχίζουν μέχρι και τις μέρες μας να είναι επίκαιρες και να εμπνέουν τους σύγχρονους δημιουργούς. Η καινούρια εκδοχή, βέβαια, εκτός του ότι μεταφέρεται στη σημερινή Αθήνα, διανθίζεται από τους σεναριογράφους με πρόσφατες ατάκες των υπουργών και με σκάνδαλα που συζητούνται ακόμη από την κοινή γνώμη, προσφέροντας στην ταινία του Ιεροκλή Μιχαηλίδη την δυνατότητα να σχολιάσει πιο άμεσα την πολιτική επικαιρότητα και στους θεατές την ευκαιρία για αρκετό γέλιο. Περισσότερα>>>

Κοίτα τι Βλέπω: Κάποια στιγμή ο χωριάτης Ιάπωνας λοχίας Γκένγκο Χάρα (Τακέσι Κιτάνο) λέει στον Άγγλο αιχμάλωτο αξιωματικό Λόρενς (Τομ Κόντι) με αφορμή μια σεξουαλική παρενόχληση αιχμαλώτου από ένα Κορεάτη φρουρό: «όλοι φοβάστε την ομοφυλοφιλία! ένας σαμουράι δεν την φοβάται». Δεκαέξι χρόνια μετά, στην ηλικία των 67 ετών ο Όσιμα γυρίζει το «Ταμπού» με θέμα τους άρρενες έρωτες μεταξύ των σαμουράι στους παλαιούς χρόνους. Ανατόμος της ερωτικής επιθυμίας γενικότερα (Αυτοκρατορία των Αισθήσεων, Αυτοκρατορία του Πάθους) ο Ιάπωνας νεοκυματιστής στο «Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς» πιστεύω ότι έχει στο κέντρο του μυαλού του να πει μια ιστορία καταπιεσμένης σεξουαλικότητας ανάλογη με εκείνη του «Λοχία» (1968) του John Flynn με πρωταγωνιστή τον Rod Steiger. Και λέω «στο κέντρο του μυαλού» γιατί από όλα τα θέματα που ανοίγει στο σενάριο, αυτό είναι που καταφέρνει να αποδώσει καλύτερα. Ο επικεφαλής του στρατοπέδου αιχμαλώτων αξιωματικός Γιονόϊ (Ριούϊτσι Σακαμότο) είναι νέος, όμορφος, υπερβολικά στυλιζαρισμένος στο κούρεμα και το ντύσιμο, ασκεί την παραδοσιακή ξιφασκία, και η υπηρεσιακή του σοβαρότητα, μετά βίας κρύβει τις ευαισθησίες και την νευρασθένειά του. Ο Ίδιος άλλωστε είναι που επιλέγει να σώσει τον ταγματάρχη Σέλιερς (Ντέιβιντ Μπόουϊ) από μια παρωδία δίκης και να τον φέρει στο στρατόπεδό του, σκεπτόμενος ακόμη και να τον θέσει επί κεφαλής των υπολοίπων αιχμαλώτων. Επιλέγει τον όμορφο χρυσόμαλλο από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει. Μαγνητίζεται. Σε λίγο καιρό οι Ιάπωνες υφιστάμενοι θεωρούν ότι ο αρχηγός τους έχει καταληφθεί από το πνεύμα αυτού του «λευκού δαίμονα». Περισσότερα>>>

Υπόθεση: Η Ντάγκμαρ, το-κουνούπι-που-χορεύει, είναι τρελά ερωτευμένη με τον Έγκον. Αλλά ο Έγκον δεν δίνει σημασία, γιατί ασχολείται με το ποδήλατό του και θέλει να δει τον κόσμο. Όταν η κακιά βασίλισσα των κόκκινων μυρμηγκιών Τυρανέλα και οι στρατιώτες της σκοτώνουν την βασίλισσα των μαύρων μυρμηγκιών και καταλαμβάνουν τα εδάφη τους, οι ήρωές μας παρασύρονται σε μία συναρπαστική περιπέτεια στο δάσος, που βάζει τη φιλία τους σε δοκιμασία και τους αναγκάζει να επιστρατεύσουν όλα τους τα ταλέντα. Περισσότερα>>>