---

Πεμ 30 Οκτ 2003

6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας

...σαν πας στην Καλαμάτα...

Γεγονός: Μέχρι τον περσινό Ακηρυχτο Πολεμο, είχα κατατάξει το λήμμα ντοκιμαντέρ στην ίδια κατηγορία με τη μεταμεσονύχτια ζώνη της κρατικής τηλεόρασης. Ξέρετε, εκεί δίπλα στη γυάλα με τα χρυσόψαρα και τον υπόλοιπο πλούτο της υποβρύχιας ζωής, εκεί απέναντι από τη σταχτιά γάτα του γείτονα και τα άλλα θαυμαστά αιλουροειδή της Αφρικανικής Ηπείρου. Το ντοκιμαντέρ όμως του Michael Moore, αλλά και η υπόλοιπη μέχρι τούδε θητεία μου στο Cine, μου άνοιξαν νέα παράθυρα για τον κόσμο του ντοκιμαντέρ.

Γεγονός: Μέχρι τις αρχές του περασμένου μήνα, νόμιζα ότι η Καλαμάτα παρήγαγε μόνο λάδι, κάνα σύκο, άντε και κάτι... αρωματικά χορταράκια. Έμελλε να μάθω όμως, ότι η Καλαμάτα φιλοξενεί και το εντυπωσιακά άρτια διοργανωμένο Διεθνές Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας, που φέτος έφτανε τον έκτο χρόνο του.

Ως γνήσιος φεστιβαλιστής λοιπόν, δε θα μπορούσα να το χάσω! Φόρτωσα το κινητό μου, γέμισα το σακ βουαγιάζ, αγκάρεψα και το Βρεττό, και κινήσαμε για την πόλη «κάτω απ’ το αυλάκι». Ούτε εγώ, ούτε και το τηλεπαράσιτο είχαμε επισκεφθεί τη γειτονιά της Σπάρτης, και ξεκινήσαμε μη ξέροντας πού ακριβώς πηγαίνουμε και τι θα συναντήσουμε. Κάτι πάντως μας έλεγε ότι θα περνούσαμε καλά. Για σινεμά πηγαίναμε άλλωστε! Και όχι μόνο βέβαια...

...και ‘ρθείς με το καλό...
Αυτό το όχι μόνο ήταν που φοβόταν ο διευθύνων Γκαρής, όταν στο τηλέφωνο με απείλησε με ώρες ατελείωτων προβολών των προαναφερθέντων προγραμμάτων της κρατικής TV σε στυλ Κουρδιστο Πορτοκαλι, όμως πέρα από τις προσπάθειες να τον καθησυχάσω με αναφορές στην υψηλή μας αντίληψη περί δεοντολογίας και ηθικής, αυτό το άρθρο έρχεται να λειτουργήσει ως επιβεβαίωση. Ελπίζω μόνο να μην το διαβάσει...

Καλαμάτα exposed
Στις ταινίες που είδαμε (αμέτρητες εργατοώρες κύριε Διευθυντά) και τις βραβεύσεις, δε θα αναφερθώ –αυτό το ανέλαβε ο Βρεττός, επιδεικνύοντας περίσσιο ζήλο και επαγγελματισμό. Εγώ απλώς θα ρουφιανέψω...

Θα πω για το αστεράτο ξενοδοχείο μας, ένα μεγάλο «ευχαριστούμε!» στους διοργανωτές.

Θα πω για την όμορφη πόλη της Καλαμάτας, που μας υποδέχτηκε με το λιμάνι της, και μας μπέρδεψε με τα fusion στενάκια της. Τη μια στιγμή περπατούσες σε ένα γραφικό δρομάκι, στρωμένο με πέτρα και στριμωγμένο από κτίρια παλιά έως ετοιμόρροπα, και την άλλη εισέβαλε στο πλάνο σου ένα υπερμοντέρνο μεταλλικό νεόκτιστο – ο σεισμός θα φταιει.

Θα πω για τους κατοίκους της Καλαμάτας, που είναι ευχάριστοι και δεκτικοί, αρκεί να καταφέρεις να τους κάνεις να σου μιλήσουν –πράγμα που συνήθως βρίσκαμε δύσκολο, μερικές φορές ακατόρθωτο!

Θα πω για τη Γιούλη, την πολύ όμορφη γειτόνισσά μας, νεαρή μητέρα μιας κορούλας, που πίσω από την ερμητική ασφάλεια του περιπτέρου της, αποτέλεσε θησαυρό ανεξάντλητης υπομονής και πληροφοριών.

Θα πω για τη μέτρια νυχτερινή ζωή (τουλάχιστον αυτή που ζήσαμε κι εμείς), και την καλά κρυμμένη φοιτητιούσα νεολαία. Που συχνάζουν πια αυτά τα παιδιά; Εμείς δεν τους βρήκαμε πάντως.

Θα πω για την παντελή σχεδόν έλλειψη σκυλιών στους δρόμους –μόνο δύο δείγματα είχαμε!- και την υπερπροσφορά ταχυφαγείων. Όχι ότι επιχειρώ σύνδεση!

Βασικά...
...και γιατί να πω; Δε σας λεω τίποτα. Μόνο ότι περάσαμε φίνα. Να πάτε του χρόνου κι εσείς. Θα μας βρείτε εκεί!

ΥΓ. Αυτό θα το πω! Ο Βρεττός ερωτεύτηκε, τρεις φορές σε μια βραδιά! Χα!

---