---

Πεμ 08 Σεπ 2005

THE CONSTANT GARDENER - Από την Φαβέλα στην Παραγκούπολη...

Αν με ρωτούσαν μέχρι χθες για το ποιου σκηνοθέτη την δεύτερη κίνηση θα περίμενα με μεγαλύτερη αγωνία, αναμφίβολα θα επέλεγα αυτή του Fernando Meirelles, που πριν από τρία χρόνια σόκαρε κοινό και κριτικούς με την Βραζιλιάνικη μαχαιριά Cidade De Deus οδηγώντας τον μάλιστα μέχρι και την πεντάδα των Όσκαρς. Η τόσο σφοδρή εκτίμηση των γεγονότων που λάμβαναν χώρα στους φτωχικούς δρόμους του Ρίο, έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου, με αποτέλεσμα να αναμένω πως και πως το νέο του πόνημα με τον τίτλο The Constant Gardener. Πόσο μάλλον όταν μια τέτοια ταινία γνώριζα πως βασίζεται σε σύγγραμμα του τεράστιου John Le Carre.

Η Τέσα, η δυναμική, ανεξάρτητη και μαχόμενη ακτιβίστρια, σύζυγος ενός βρετανού διπλωμάτη θα βρεθεί βάναυσα κατακρεουργημένη σε μια επαρχία της Κένυα όπου είχε ταξιδέψει για ανθρωπιστικούς λόγους. Μέσα στην συντριβή του ο άντρας της Τζάστιν Κουέιλ, ένα ανερχόμενο στέλεχος τoυ Foreign Office, θα κινήσει γη και ουρανό προκειμένου να εντοπίσει την αλήθεια που κρύβει αυτός ο μυστηριώδης θάνατος της λατρεμένης του γυναίκας και για το ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Ταυτόχρονα όμως θα μπλέξει σε έναν κινεώνα μηχανορραφιών και ακραίων προκλήσεων από τον οποίο δύσκολα θα βγει σώος.

Τεχνικά ο Meirelles δεν αλλάζει τακτική ούτε στο ελάχιστο από την Πόλη του Θεού. Και πάλι η κάμερα είναι στο χέρι και τρεμάμενη, ξανά οι εικόνες περνάνε από ένα φίλτρο σέπια πριν εμφανιστούν στην οθόνη, η σεναριακή δομή του φιλμ είναι πολύ όμορφα κτισμένη, όμως... Δεν έχει σε καμία περίπτωση επιλέξει τι είναι αυτό που θέλει να παρουσιάσει στον κόσμο. Είναι ένα ντοκιμαντέρ; Είναι ένα θρίλερ με την σφραγίδα του Le Carre; Ή τελικά είναι μια τύπου Greenpeace αντίδραση στα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών που χρησιμοποιούν τον Τρίτο Κόσμο ως πειραματόζωο για τα μελλοντικά τους σχέδια.

Το κακό είναι πως ο θεατής οτιδήποτε από τα παραπάνω και να επιλέξει πως θα δει, ακολουθεί το φιλμ σαν να βρίσκεται πάνω σε ράγα που ξέρει το τέλος της διαδρομής. Οι εκπλήξεις του τέλους είναι ανύπαρκτες και ακόμη και οι ολοζώντανη ερμηνεία του Ralph - τέλειος - Fiennes, δεν είναι ικανή να την οδηγήσει στα τόσο υψηλά επίπεδα του Cidade. Τελικά μερικά πράγματα πρέπει να παραμένουν όπως είναι και να μην ενδίδουν σε εξωτερικές παρεμβάσεις. Είμαι βέβαιος πως ο Meirelles δίχως την υποστήριξη της Focus σε μια καθαρά ανεξάρτητη λατινοαμερικάνικη παραγωγή, θα κέρδιζε περισσότερο χειροκρότημα από αυτό που πήρε μετά το τέλος της ειδικής προβολής στην Βενετία για όσους θα δουν από κοντά αύριο τους συντελεστές της...

---