---

Πεμ 15 Φεβ 2007

Berlinale Ημέρα 7η 14/2/07

ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΕ 300 ΑΝΤΡΕΣ ΜΟΝΟΥΣ;

Μπροστά από τα μάτια μας το φεστιβάλ φεύγει, ο Βουλγαράκης έρχεται: όχι, όλως περιέργως ο ταγός του ελληνικού πολιτισμού δεν έτρεξε με αμείωτο ενδιαφέρον να ρουφήξει τη μουσικότητα της νέας ταινίας του Techine, ενώ έκανε την καρδιά του πέτρα που δε θα μπορέσει να δει τους νέους αδερφούς Ταβιάνι. Όσοι τον ξέρουν εντυπωσιάστηκαν, είναι η αλήθεια, αλλά ακόμα και η αφρόκρεμα της κουλτούρας έχει ανάγκη από λίγο entertainment βρε αδερφέ! Οπότε τι καλύτερο από το «300» του Zack Snyder, που προσφέρει και εθνική υπερηφάνια σε συσκευασία δώρου.

Στην βραδινή προβολή της Τρίτης κάποιοι άκουσαν τον Βουλγαράκη να λέει με νόημα «εγώ και το cine.gr δεν χωράμε στην ίδια αίθουσα», προφανώς ρίχνοντας μια σπόντα κάτω από τη μέση για τα ουκ ολίγα λουκάνικα που καταναλώσαμε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Τέλος πάντων, υπουργός είναι αυτός και για να μην τον δυσαρεστήσουμε και σταματήσει να μας παίζει, αποχωρήσαμε με ψηλά το κεφάλι και επιστρέψαμε στην απογευματινή προβολή της επομένης παρέα με την αξιοπρέπειά μας και μια κόκα-κόλα XXL. Και το πόσο το χαρήκαμε δε λέγεται! Αίμα, μιλιταριστικό πνεύμα αθάνατο και ξανά αίμα! Αυτά κάνουν τους άντρες. Ένας κακεντρεχής φίλος που δε με άφηνε να το διασκεδάσω έλεγε κάτι εξυπνάδες, ότι πατριωτική στρατοκαυλία ίσον λανθάνουσα ομοφυλοφιλία και ότι η ταινία είναι έμμεση προπαγάνδα για τον σύγχρονο πόλεμο των πολιτισμών. Αλλά άμα έχεις πήξει στην βαριά κουλτούρα... Πάντως οι απενοχοποιημένοι τύποι, όπως ο Βουλγαράκης και εγώ, σίγουρα δε θα κατάλαβαν για πότε τέλειωσε το αναψυκτικό τους.

Και για να βάλουμε ένα τέλος στη σάχλα: την ώρα που, όπως οι μύγες γύρω από ξέρετε τι, οι δημοσιογράφοι (νομίζουμε ότι) είμαστε αναγκασμένοι να περιαστρεφόμαστε γύρω από «έπη» τύπου «300», το τετράωρο και κυριολεκτικά επικό ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή και το έργο του Andy Warhol “Andy Warhol: a documentary film” έχει γίνει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για το σφιχτό πρόγραμμα των περισσότερων. Μέσα σε 240 λεπτά, ο σκηνοθέτης περνάει από την παιδική ηλικία του πατριάρχη της ποπ αρτ στα χρόνια του factory, τον καλλιτεχνικό οργασμό και αναρίθμητες παραδοξότητες. Μακάρι να βρει τη θέση που του αξίζει σε κάποιο ελληνικό φεστιβάλ (Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Νύχτες Πρεμιέρας, κάπου τέλος πάντων), ειδάλλως αξίζει να το ψάξετε με κάθε τρόπο.

Το ίδιο ισχύει και για το θυελλώδες performance μιας άλλης φιγούρας – ζωντανού ποπ αρτ έργου, ενός ανθρώπου που θαρρείς ότι γεννήθηκε καλτ: του θρυλικού Τζον Γουότερς (Pink Flamingos, Cecil B. Demented), που στο This filthy world, real time κινηματογράφηση μιας κωμικής παράστασής του σε αμερικάνικο κολέγιο, σε κάνει με τις ατάκες του να χτυπιέσαι σα χταπόδι από τα γέλια – και να ψάχνεις την ίδια στιγμή το μπλοκάκι σου για να αποθησαυρίσεις καμία. Ότι καλύτερο μπορούμε να θυμηθούμε: «Μου αρέσει να κρατάω ένα αρχείο με τις ιδιαίτερες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι κάθε αμερικάνικης πόλης. Τις προάλλες περπατούσα στη Νέα Υόρκη και ακούω μια γυναίκα να σχολιάζει στη φίλη της ένα άσχημο φόρεμα λέγοντας “Oh, it’s so awfully September 10th!”». Καμία έκπληξη λοιπόν που και χθες έκλεψε την παράσταση στο Talent Campus, μιλώντας για την εντελώς ιδιοσυγκρασιακή διαδρομή του στο σινεμά.

Το φεστιβάλ γέρασε λίγο περισσότερο από τη στιγμή που δακτυλογραφήθηκε η πρώτη λέξη αυτής της «ανταπόκρισης», το διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ κυλάει χωρίς μεγάλα πάθη, και πέρα από τις σκοτεινές αίθουσες όλοι αναμένουμε με ένοχη χαρά το Bordertown για τα μάτια (και όχι μόνο) της Jennifer Lopez (και μόνο). Μέχρι τότε, έβαλα ένα πρόχειρο στοίχημα ότι ο Techine θα φύγει νικητής και αρκουδοφόρος από αυτό το φεστιβάλ. Δεν βαριέσαι, το μόνο σίγουρο είναι το γέλιο της αρκούδας που έπεσε στους «300».

---