---

Τρί 27 Φεβ 2007

IT’S… MARTY TIME FOLKS!

Oscar and I have something in common. Oscar first came to Hollywood scene in 1928. So did I. We`re both a little weather-beaten, but we`re still here and plan to be around for a whole lot longer.

John Wayne, Best Picture, 1979 Academy Awards



Απόγευμα Δευτέρας, ακόμη άυπνος. Είχα μια αμυδρά αμφιβολία για τα Oscars εφέτος. Ήταν βλέπεις τα περσινά εγκλήματα (αν και, με μια δευτερότριτη ανάγνωση οι περσινές επιλογές φαίνονται πλέον πιο αποστασιοποιημένα δικαιολογημένες – μην πολυψάχνεις όμως τι σημαίνει αυτό) που με είχαν σκιάσει αρκετά. Οι ορατοί (εντελώς όμως, πίστεψέ με) «κίνδυνοι» ήταν δυο: Η βράβευση του Little Miss Sunshine ως Best Picture – έτσι, για να ευθυμήσουμε σε στυλάκι underdog μωρέ!, και, το the horror-the horror! σενάριο να μην oscarοστεφανωθεί ο Scorsese, μέχρις ότου (έτσι, για τιμωρία του) να φκιάξει ταινιούμπα καλλίτερη από Taxi Driver-Raging Bull- Goodfellas–μαζί. O Θείος είναι μεγάλος όμως και είμαι ξανά εδώ για να σας τα ξαναγράψω – όπως τα έζησα.

Κι αφήνω ανοιχτή την κουβέντα για αύριο, που θα έχουν κατακάτσει τα αίματα από το The Departed bloodbath into the Oscars. Για να δικαιώσω από τη μια την ισχνότατη μειοψηφία όσων σιγουρέψαμε την (όχι χαριστική- ΔΙΚΑΙΗ) επικράτηση του Marty (Παναγιώτη Τιμογιαννάκη υποκλίνομαι, μόνο εσύ!) και να κατακεραυνώσω την μυωπική-ξερόλικη-θέλω- να- την- πω- κι –εγώ- την- απαυτούλα- μου -για τα Oscars πλειονοψηφία που κόμπαζε ότι το Departed είναι χαμένο από χέρι, τεταρτό-πεμπτο σε πιθανότητες νίκης. Όσο για τις αποδέλοιπες κατηγορίες, έγιναν πολλά ευτράπελα (το αλατοπίπερο κάθε Απονομής), επιλογές οι οποίες διατρανώνουν ότι some things never change, ακόμη και σε μια τόσο κοντά στην έννοια «δικαιοσύνη» Απονομή όπως αυτή.

Despite what the Wall Street Journal says, our awards are the best-kept secret in America, with the possible exception of what George W. Bush did in the Seventies.

Billy Crystal (the ultimate Oscar host)



Ένα μονότονο, φλύαρο, χλιαρό show, με βαρετούς ευχαριστήριους λόγους και με την (κε)χαριτωμένη Ellen DeGeneres να επιστρατεύει κάθε εκφραστικό ή άλλο μέσο για να πείσει ότι είναι oscar fan από τα γενοφάσκια της. Και τίποτε άλλο. Κατά τι πιο πάνω από το αδικαιολόγητο δηλητήριο του ημιταλαντούχου Chris Rock, πιο κάτω από το επιτηδευμένα αδιάφορο-chic του Jon Stewart, περίπου στη στάθμη του υπερκινητικού αλλά εκνευριστικά ντεμοντέ Steve Martin. Προτιμώ απείρως Whoopi Goldberg. Καλά, για Billy Crystal δεν τολμώ. Μέχρι και σε ταρίχευση α λα Lenin θα έφτανα αν ήμουν Sid Ganis. Αλλά βλέπεις είμαι μόνο o Takis Garis. Και φυσικά… ΘΟΥ Κύριε φυλακί τω στόματί τους (ε ναι, μετά από μια 10ετία οπτικο-ακουστικού βασάνου, θα βγω-να το φωνάξω-να το πω), των Ανδρεαδάκη – Μήτση στο σπηκάζ. Ασούμε ότι εγώ κινούμαι μεταξύ του ανίδεος κι εμπαθής. Στη NOVA τα ratings έχουν πάψει να τα κοιτάνε;

This is the highlight of my day. I hope it`s not all downhill from here.

Kevin Spacey, Best Actor, American Beauty



Το ίδιο εύχομαι και δι’ υμάς, dear Jennifer! Έσκισε το super dreamgirl idol, ειδικά στο ensemble με την Beyonce, που ακόμη ψάχνει τη φωνή της στο video της live performance. Τι κι αν εξήρε τον Condon για νιοστή φορά από το podium, ο γκαντέμης Bill κατόρθωσε να χάσει το Best Song, έχοντας 3/5 υποψηφιότητες. To φιλί της Melissa Etheridge στην παρακαθήμενη σύζυγο ήταν μια Inconvenient Truth - άλλο πράμα για την ελληνοχριστιανική μας αισθητική. Που’ σαι Ε.Σ.Ρ.…Για το φαινόμενο Al Gore όμως, που ένα μπραφ να’ κανε εψές έβγαινε πλανητάρχης μονοκούκι δια βοής στο Kodak Theater, στα’ χω φυλαγμένα γι ‘ αύριο.

The only way to find the best actor would be to let everybody play Hamlet and let the best man win.

Humphrey Bogart, 1951 Academy Awards



Μόνο έτσι θα είχε ελπίδες νίκης ο Μέγας Πέτρος (O`Toole) στην όγδοη-record-nom με αντίπαλο τον Αμήν- Νταντά- Whitaker που μόλις άφησε εαυτόν ελεύθερο στον γραμμένο λόγο του, έβγαλε τόσες κιλοβατώρες ενέργειας που με έπεισαν ότι η φετινή του νίκη ήταν ζήτημα καθαρά μετενσάρκωσης. Όσο για τη Helen Mirren, τον όλεθρο του oscarικού στοιχήματος, τα πράγματα είναι απλά. Αφού πέρασε γενεές 14ς (το’ πιασες το υπονοούμενο μεγάλε) την Devil Streep, με τόσα βραβεία εφέτος δικαιούται να πάρει εργολαβία τις Ελισάβετ της Αγγλίας μέχρι τελικής συνταξιοδοτήσεως. Ευτυχώς, οι βραβεύσεις για την υπερτιμημένη The Queen άρχισαν και σταμάτησαν εδώ.

I was lucky Mozart was not eligible this year.

Maurice Jarre, Best Score, Passage to India, 1985 Academy Awards

Νοιώθω δικαιωμένος, σχεδόν όσο και για τον Marty, από την (έστω και συνολική) βράβευση του maestro Ennio Morricone. Το score του The Mission είναι το my all time favorite. H ωτο-κιου μετάφραση του Clint επίσης, όλα τα λεφτά.

The Three Amigos



Πριν την Απονομή, στο εντελώς θεωρητικό ήντουσαν οι Del Toro- Inarritu– Cuaron. Μετά τη θρυλική στέψη του Marty, όλοι καταλάβαμε το true meaning of it all: Coppola- Lucas- Spielberg my friend. Το high έγινε τόσο έντονο, που πέρασε στο ντούκου η κουλότατη νίκη της Marie-Antoinette στα κοστούμια. Α βρε Sofaki ζημιές που μας κάνεις….

Suddenly, going to work tomorrow doesn`t seem like such a good idea.

Steven Soderbergh, Best Director Academy Award, Traffic



Μην το πεις ούτε του παπά! Όταν όμως μέχρι τη βράβευση της Big Thelma(Schoonmaker) ο ίδρωτας έρεε καυτός μαζί με δάκρυα κι αίμα (κατά τον oscarικό performer Sakis) στην πλατούλα μας, που να το κουνήσεις το ρημάδι σου από του καναπέως; To πράγμα ήρθε-κι-έδειξε μετά: Το Little Miss Sunshine ήταν το φετινό Sideways και το Babel το oscarικό όχημα του… Santaolalla!

O-la-la, τι Oscars κι αυτά!



(Μείνε εκεί που κάθεσαι, cineχίζω ες αύριον με full frontal ανάλυση)

P.S. The Jack RULES!!!

---