---

Δευ 10 Σεπ 2007

64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας - Βραβεία - Απολογισμός

«Lust, Caution». Σε περίπτωση που σας διέφυγε, αυτό είναι το φιλμ που τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας και σας το ανακοινώνουμε για να μην το έχουμε στο κεφάλι μας. Όχι πως το φιλμ του Ang Lee (ή ο ίδιος ο Ang Lee) μας ήταν αντιπαθές - αν και η υποδοχή της απόφασης από τους κριτικούς ήταν σχετικά χλιαρή - απλά ως συνήθως, το όνομα του Best film δεν είναι και το πιο ενδιαφέρον γεγονός του φεστιβάλ. Ο Lee πάντως ήταν ευγενικότατος, αφιερώνοντας την νίκη του στον Ingmar Bergman και βεβαιώνοντας τους πάντες πως θα επιστρέψει στην Βενετία, ανεξάρτητα από το αν θα κέρδιζε ή όχι κάποια διάκριση. Προς το παρόν θεωρούμε πως και μόνο το γεγονός ότι ο πέλεκυς της Κινέζικης λογοκρισίας έπεσε βαρύς πάνω στο «Lust, Caution» είναι μια διάκριση από μόνο του.

Για άλλη μια φορά η Βενετία τράβηξε Αμερικάνους σταρ που κατέφθασαν χαμογελαστοί για να προωθήσουν τα πονήματά τους αλλά και για να απολαύσουν ένα αναζωογονητικό ντουζάκι δημοτικότητας που το, διψασμένο για γκλάμουρ ντόπιο κοινό, τους εξασφαλίζει με όλη την καλή διάθεση. Ντελίριο του κοινού για τον Brad και την Angelina, που υπέγραψαν αυτόγραφα και ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να υιοθετήσουν όλη την Νότια Ασία (περίπου), ενώ μας χάρισαν και μια από τις πιο έντονες στιγμές του φεστιβάλ όταν μια φαν έσπασε τον ασφυκτικό κλοιό μέτρων ασφαλείας και αγκάλιασε τον Pitt, αναγκάζοντας τους διοργανωτές να αναρωτηθούν τι θα γινόταν αν αντί για ψυχωτική θαυμάστρια επρόκειτο για την Al Qaida. Λιγότερο ενθουσιώδης ήταν η υποδοχή του The Assassination of Jesse James για την οποίο ο Pitt τιμήθηκε με την Coppa Volpi, γεγονός που δεν ήταν αρκετό για να κάνει τους κακόβουλους να υποστηρίξουν πως βραβεύθηκε ο σταρ, και όχι ο ηθοποιός. Το δραματικό western του Andrew Dominik ταλαιπωρείται εδώ και ένα χρόνο, με τον Pitt και τον Dominik να έχουν δημιουργικές διαφορές και το στούντιο να απειλεί τον Νεοζηλανδό πως αν δεν κάτσει καλά θα του πετάξει τα αρνητικά - γεγονότα που όπως φαίνεται «γράφτηκαν» και στο τελικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, από το φεστιβάλ έλειψε ο Quentin Tarantino, ο οποίος προφασίστηκε πρόβλημα με τη μέση του αλλά ίσως η πραγματική αιτία να είναι ο φόβος για το γιουχάρισμα που θα του επεφύλασσαν πολλοί από τους εγχώριους κριτικούς, λόγω των διόλου κολακευτικών δηλώσεων του για την κατάσταση του σύγχρονου Ιταλικού κινηματογράφου. Ρωτήστε και την Fanny Ardant, πρωταγωνίστρια του L’ora di punta, που με τις δηλώσεις συμπάθειας προς τις Ερυθρές Ταξιαρχίες αποδοκιμάστηκε και έμμεσα καταδίκασε και το φιλμ (που θάφτηκε συστηματικά). Τουλάχιστον ο Quentin ήταν παρών σε μορφή φωτογράμματος λόγω της αταίριαστης όσο και διασκεδαστικής παρουσία του στον πρόλογο του Sukiyaki Western Django, splatter-western του Takashi Miike, εμπνευσμένο από το Django (1966) του Sergio Corbucci.

Δεν είναι το μοναδικό remake του φεστιβάλ: To 12 razgnevannyh muzhchin του Nikita Mikhalkov είναι το 12 Angry Men του Lumet σε Ρώσικη πολιτική (και ενδιαφέρουσα) σάλτσα ενώ το Sleuth, με τους Michael Caine και Jude Law είναι remake της ομώνυμης ταινίας του 1972. Δεν ξέρουμε αν οι δύο κύριοι θα έπρεπε να ανησυχούν αλλά το φιλμ τιμήθηκε με μια special mention στο Queer Lion Award, βραβείο για τα φιλμ που έχουν αυτή την έξτρα «gay» θεματολογία. Θα το ξεπερνούσαμε αθόρυβα, αλλά ακούγοντας τον Law να εξηγεί πώς ξέχναγε τις ατάκες του όταν κοίταζε το πρόσωπο του Michael Caine καταλάβαμε πως έχουμε πλέον ένα όπλο ενάντια σε όλες τις γυναίκες που ξέρουμε και που μας εκνευρίζουν μιλώντας για τον «πανέμορφο Jude » και το «φανταστικό χαμόγελό του» κλπ. Όσο για τα παράπονα περί υπερβολικής «θεατρικότητας», με δεδομένο ότι το σενάριο είναι του Harold Pinter μας έρχεται να απαντήσουμε με ένα ειρωνικό «duh!».

Αρκετό το ενδιαφέρον και για το I`m not There, το φιλμ του Todd Haynes με κεντρικό πρόσωπο τον Bob Dylan, τον οποίον υποδύεται μια πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών που παρόλα αυτά αποφεύγουν με οποιονδήποτε τρόπο να παραπέμψουν στον θρυλικό τραγουδιστή. Η Cate Blanchett έδωσε ρέστα στον (αρσενικό) ρόλο και το βραβείο της ήταν ένα από τα αναμενόμενα, ενώ λιγότερο καλά τα πήγε στο ίδιο φιλμ ο Richard Gere, που πλέον αυτοπλασάρεται περισσότερο σαν πνευματική φιγούρα παρά σαν ηθοποιός. Αυτός που τα κάνει όλα και συμφέρει είναι ο George Clooney, που απέσπασε θετικά σχόλια για το Michael Clayton του τολμηρού και ευφυή Tony Gilroy, ενώ όποτε του δόθηκε η ευκαιρία έριξε και μερικές από τις αγαπημένες του αντι-corporate και αντι-Bush ατάκες, που εκτιμήθηκαν δέοντως. Θρίαμβος και για τον, πάντα ευπρόσδεκτο , Peter Greenaway και το Nightwatching του, με τους Martin Freeman και Emily Holmes. Aρτιότατο τεχνικά και εκκεντρικό όσο θα περιμέναμε από ένα φιλμ του Greenaway, το Nightwatching ασχολείται με έναν πίνακα του Rembrandt (τον οποίο o Peter δήλωσε πως δεν συμπαθεί ιδιαίτερα) που σύμφωνα με τον σκηνοθέτη κρύβει «51 μυστικά και μυστήρια». Όσο για τον Paul Haggis και το In the Valley of Elah, με φόντο την Αμερικανική κατάληψη του Ιράκ, έχουμε να πούμε πως είναι η πρώτη φορά που ο Καναδός σκηνοθέτης δέχεται ομόφωνα θετικά σχόλια και από ότι φαίνεται βρήκε επιτέλους την χρυσή τομή που θα του επιτρέψει να μην αναλώνεται σε άνισα και επιφανειακής βαθύτητας φιλμ όπως το Crash. Ανανεωμένος και ο Brian De Palma, που για τη σκηνοθεσία του Redacted κέρδισε τον αργυρό Λέοντα, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά την αμεσότητα του digital filmmaking.

Ανάμεσα στις όμορφες σκηνές του φεστιβάλ συγκαταλέγεται και η βράβευση του Tim Burton, με τον Johnny Depp να του παραδίδει το βραβείο καριέρας, και τον Tim να δηλώνει πως είναι ένα βραβείο πιο σημαντικό από τα Oscar και πως η Βενετία «είναι μια εμπειρία ευτυχίας». Επειδή ο Tim είναι λίγο ανώμαλος, ίσως η δήλωσή του να είναι και ειλικρινής, ποιος ξέρει; Όπως και να χει, ο Burton επανέλαβε για μια ακόμη φορά τις κλασσικές απαντήσεις του σε συνεντεύξεις (το σινεμά, η παιδική ηλικία, τα φρικιαστικά παραμύθια) και προς τιμήν του, κατάφερε για μια ακόμα φορά να φέρει στη συζήτηση και το όνομα του Vincent Price. Αντίθετα, στους δυσαρεστήμένους του φεστιβάλ συγκαταλέγεται ο Amos Gitai, που απέσπασε θετικά σχόλια για το Disengagement του αλλά έκανε παράπονα για την έλλειψη ενδιαφέροντος/χρηματοδότησης του φιλμ, τονίζοντας πως δεν είναι δυνατόν τα φεστιβάλ να γίνονται σε κλίμα πολυτέλειας και ταυτόχρονα οι δημιουργοί να αδυνατούν να βρουν χρήματα για ένα βασικό budget. Θα μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματα του 99χρονου Manoel de Oliveira, που για το Cristovao Colombo - O enigma χρησιμοποίησε το...μισό του σόι, παραδεχόμενος πως «δεν υπήρχε κεφάλαιο». Όσο για το φιλμ του, κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και θεωρίας συνωμοσίας, είναι μια μελέτη με θέμα την καταγωγή του Κολόμβου που όπως αποδεικνύεται ήταν…Πορτογάλος.

Το βραβείο για την πιο τρομακτική δήλωση ανήκει δικαιωματικά στην Scarlett Johansson του The Nanny Diaries, που είπε ευθαρσώς πως με τον Woody Allen ανακάλυψε το σεξ για πρώτη φορά. Στη συνέχεια διευκρίνισε το πραγματικό νόημα της φράσης, δηλαδή πως το Everything You Always Wanted to Know About Sex * But Were Afraid to Ask ήταν η πρώτη φορά στην οποία άκουσε να μιλούν για οργασμούς και σπερματοζωάρια. Κρίμα, η ζημιά μέσα στο κεφάλι μας έγινε.

Όσον αφορά τα «μικρότερα» φιλμ, υπήρξαν εκπλήξεις αλλά και απερίγραπτες πατάτες. Ανάμεσα στα πρώτα βρίσκουμε το μαγνητικό Die Stille vor Bach, ένα φιλμ γεμάτο μουσική και χωρίς πολλά λόγια που, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο σε καθηλώνει. Μια ταινία που ελπίζουμε να φτάσει στα σινεμά, κάτι που απευχόμαστε στην περίπτωση του En la ciudad de Sylvia του Jose Luis Guerin: Βαρύ, ψεύτικο και επιτηδευμένο. Το ότι είναι βουβό δεν του επιτρέπει καν να είναι ένα καλό υπνωτικό.

Για το τέλος μια ευχάριστη εικόνα: O Colin Farrell μπορεί να μην πρωταγωνίστησε πουθενά αλλά άφησε το στίγμα του στο φεστιβάλ καταβροχθίζοντας δεκάδες κοτολέτες. Ο Ιρλανδός αγροίκος αντιμετώπισε με ενθουσιασμό το μυστηριώδες, για αυτόν, τρόφιμο, δίνοντας έτσι μια πιο γήινη εικόνα στην Biennale, οι υπεύθυνοι της οποίας σίγουρα θα σκέφτηκαν να τον κάνουν να βρει το ίδιο τέλος με αυτό του Donald Sutherland στο Don`t Look Now.

---