---

Δευ 13 Απρ 2009

Φεστιβάλ αλά Γαλλικά

Σε εξέλιξη βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, με κομματάκι φτωχό ποσοτικά τμήμα, από το ήδη φτωχότερο ποιοτικά πρόγραμμα των Αθηνών. Στις μέρες που διήρκησε, ελάχιστες ταινίες τράβηξαν την προσοχή μου, με πρώτη από όλες -αφού οι λοιπές κατά γενική ομολογία δεν βλέπονταν- την καλύτερη και ήδη πολυβραβευμένη ταινία Home της Ursula Meier, η οποία απέσπασε και το βραβείο της πόλης των Αθηνών. Και αν δεν έχετε ακούσει το στόρι, σας λέω ότι μία οικογένεια φτάνει στα όρια της κατάρρευσης και της ψυχικής παράνοιας όταν ο αυτοκινητόδρομος που περνάει μπροστά από το σπίτι της, τίθεται σε λειτουργία (διαβάστε την κριτική εδώ). Βραβείο κοινού για το ψευτοπολιτικό, ψευτοκριτικό, δήθεν σατιρικό και τελείως άστοχο Coluche, l`Histoire d`un Mec, ταινία «φάτε μάτια ψάρια». (διαβάστε τις κριτικές εδώ).

Κοντοί ψαλμοί και για τον Vincent Cassel, που καταφθάνει σε μία εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες, με την ταινία Mesrine, αποσπασματικά βεβαία και σε δύο μέρη, άρτι αφιχθείς από τα cesar, με μία πολυσυζητημένη ερμηνεία σε μία ακόμα πιο πολυσυζητημένη ταινία, περισσότερο από κάθε άλλη γαλλική αυτή τη χρονιά. Μία ιστορία για τη ζωή του διαβόητου γάλλου γκάνγκστερ Jacques Mesrine, μοναδική ανάσα στο αποπνικτικό σκότος των γαλλόφωνων αχαρακτήριστων δημιουργιών.

Κατάσκοποι Παντού κι εγώ κάνω πως δε βλέπω και δεν ακούω… Ο Vincent δουλεύει στο τμήμα αποσκευών του αεροδρομίου και μαζί με τον συνάδελφό του Gerard, συνηθίζουν να κλέβουν αντικείμενα μέσα από τις βαλίτσες των επιβατών. Μια μέρα, κι ενώ ο Gerard ψάχνει τη βαλίτσα ενός διπλωμάτη, σκοτώνεται από μία έκρηξη. Ο Vincent έχει να αντιμετωπίσει την γαλλική αντικατασκοπία, η οποία του ζητάει συνεργασία. H πιο επίπεδη ταινία για την τρομοκρατία, την (αντί)κατασκοπεία και το φόβο διατάραξης της προσωπικής ασφάλειας. Έναν ψυχίατρο αμέσως…(διαβάστε την κριτική εδώ).

Καρτερικά περιμέναμε αυτά τα σύνορα, δυστυχώς όμως ο Philippe Garrel μας επιφύλασσε την έκπληξη για το τέλος. Σπαραξικάρδια ιστορία που αποτυγχάνει εξαιτίας της σκηνοθετικής οπτικής, και μοιάζει να αυτοφορίζεται μέσα στη σφαίρα του φανταστικού κόσμου, των ερωτικών συνθημάτων και των μεγαλόπνοων ερωτημάτων για την ανθρώπινη οντότητα. (διαβάστε την κριτική εδώ).

Αγκομαχώντας πήγε μέχρι την αποκάλυψη του φινάλε και ο Jean Becker, με ένα σεναριακά επίπεδο και συναισθηματικά κενό τρόπο, για να μας πει κάτι που θα μπορούσε να το ομολογήσει εξαρχής. Αλλά πιο το νόημα αλλιώς… Ο 42χρονος Antoine είναι στέλεχος μιας μεγάλης παριζιάνικης διαφημιστικής εταιρείας, της οποίας είναι και συνιδιοκτήτης. Όταν η κρίση της μέσης ηλικίας του χτυπήσει την πόρτα, θα κάνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή του, ενώ δεν θα διστάσει να εκφράσει στην οικογένειά του και στους γύρω του, την πραγματική του άποψη γι’ αυτούς (διαβάστε την κριτική εδώ). Κακή αποδείχτηκε τελικά και η ταινία των Jean-Patrick Benes και Allan Mauduit, που ακούει στο όνομα Κακό Κορίτσι, υπέροχη όμως η ερμηνεία της Marilou Berry, η οποία έφτασε μέχρι το cesar πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού με παραπανίσια κιλά, μεγάλη καρδιά, μεγαλύτερη κακία και με μία σκούπα στο χέρι. Δεν ξεσκονίζεις λιγάκι και ότι άφησε το φεστιβάλ σε παρακαλώ;

---