---

Mon Oncle (1958) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Θείος μου - Γνωστό και ως: My Uncle
Κωμωδία | 117' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 26/9/2006 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (9.41/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Τέτοιον θείο... δεν τον ξεχνάς ποτέ! - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2006

Από τον δεκάχρονο Τζεράλντ, κυριολεκτικά δεν λείπει απολύτως τίποτα. Χάρη στην οικονομική ευρωστία του πατέρα του κυρίου Αρπέλ, του γενικού διευθυντή της κοντινής φάμπρικας πλαστικών ειδών, μπορεί να κάνει δικό του, οτιδήποτε υλικό αγαθό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η οικογένεια Αρπέλ, ζει σε ένα από τα πιο πολυτελή και μοντέρνα κτίρια της αριστοκρατικής συνοικίας, που είναι εξοπλισμένο με όλα τα υπερσύγχρονα κομφόρ, ώστε να κάνει την ζωή εκείνων που κατοικούν σε αυτό πιο άνετη. Παρόλα αυτά ο μικρούλης, δεν συγκινείται ούτε από τα αμέτρητα παιχνίδια που του παρέχουν οι γονείς ούτε από την βολή της βίλας. Το μόνο που ζητά είναι το πότε θα βρει λίγο χρόνο ξενοιασιάς, δίπλα στον αγαπημένο του θείο, τον φτωχό σε παράδες, μα πλούσιο στην καρδιά κύριο Ιλό…

Φορώντας τον καλαίσθητο και τόσο αγαπητό μανδύα της νοσταλγίας, παρουσιάζοντας σαν να γυρίστηκε μόλις χθες, έναν κόσμο που οι περισσότεροι επιθυμούν, αλλά βλέπουν να χάνεται στο βάθος του χρόνου, επανέρχεται στις μεγάλες μας οθόνες μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές, ενός από τους σημαντικότερους οραματιστές δημιουργούς στην ιστορία του σινεμά, του Jacques Tati. Εδώ ο περίφημος Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός, στην πρώτη έγχρωμη δημιουργία του, καταφέρνει να φέρει, μέσω διαρκών αλληγορικών στιγμιότυπων, σε ανοιχτή ρήξη δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, προβληματίζοντας τον θεατή – πριν από πενήντα χρόνια, παρακαλώ – για το ποιο είναι στην πραγματικότητα το πρόσωπο που μας επιφυλάσσει το μέλλον και η πρόοδος της τεχνολογίας. Σιγά σιγά, με τον καιρό, οι νεωτερισμοί και οι μοντέρνες ιδέες, που εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε να εντάξουμε στην καθημερινότητα μας, παίρνουν την θέση του απλού, του ανθρώπινου, του οικογενειακού, εκείνου που πιθανότατα δεν έχει την ικανότητα να προσφέρει άνεση μα χαρίζει την δική του θέρμη, την δική του ζεστασιά.

Στην ουσία πρόκειται για μια κωμική συνέχεια και ολοκλήρωση των “Μοντέρνων Καιρών” του Chaplin, με την μοναδική διαφορά, πως εδώ ο Tati, δεν στέκεται στον τρόπο που εισβάλλουν οι θεόρατες μηχανές στην ζωή μας αλλά στο πως εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε να τις εντάξουμε σε αυτήν. Μέσα από μια σπάνια φωτογραφική αίσθηση, που θα ζήλευαν ακόμη και οι πιο ολοκληρωμένοι σύγχρονοι κινηματογραφιστές, γινόμαστε μάρτυρες δύο εντελώς ξεχωριστών κόσμων, που προσεγγίζονται από την ματιά του πιο αθώου σε σκεπτική χαρακτήρα της ταινίας, του παιδιού, που εντέλει δίχως μεγάλο προβληματισμό παίρνει το μέρος της ανεμελιάς, της τεμπελιάς, της καλόκαρδης αλητείας.

Το στυλ που μας προσεγγίζει ο αξιολάτρευτος Κύριος Ιλό, με την ατημέλητη εξωτερική εμφάνιση, το σβηστό τσιμπούκι και την ομπρέλα (προστασία) σαν χαρακτηριστικά του αξεσουάρ, είναι εκείνο το χαρακτηριστικό σλάπστικ που διέκρινε τις κινήσεις, του Keaton και του Lloyd, μόνο που ο Γάλλος – ως Γάλλος – είναι πιο εκλεπτυσμένος, πιο μαζεμένος. Δίχως να πρόκειται για ένα φιλμ του βωβού σινεμά, το Mon Oncle, έχει ελάχιστους διάλογους – δείγμα και αυτό της μινιμαλιστικής διάθεσης του σκηνοθέτη - ενώ η επαναλαμβανόμενη μελωδία του ακορντεόν, τονίζει ακόμη περισσότερο την νοσταλγική διάθεση. Η γεμάτη οραματισμούς κομεντί του Tati, που με μεγάλη ευκολία απέσπασε το όσκαρ μη αγγλόφωνης παραγωγής και που στάθηκε σαν μπούσουλας στην δημιουργία αντίστοιχα μεγάλων κατοπινών κωμικών στιγμών (ο Edwards στο Party έχει αποτυπώσει ολόκληρες σκηνές από τον Oncle), δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και απροβλημάτιστο. Ακόμη και αν το πικρό χαμόγελο του υπάρχει μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Βαθμολογία: (9/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.