---

Blindness (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Περί Τυφλότητος
Επιστημονικής Φαντασίας | 121' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 16 Οκτ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 09/03/2009 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ιαπωνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.84/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Σε έναν κόσμο που έχει τυφλωθεί, τι θα γινόταν αν ήσουν το μόνο άτομο που μπορεί να βλέπει; - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Περί ανθρωπότητας...

Το στόρυ: Μια μέρα σαν όλες τις άλλες ένας άνθρωπος χάνει το φως του. Σιγά σιγά όλο και περισσότεροι πλήττονται από κάτι που μοιάζει με επιδημία τύφλωσης. Η Julianne Moore υποδύεται τη σύζυγο ενός οφθαλμίατρου ευλογημένη (ή καταραμένη) με την ιδιότητα του μοναδικού ανθρώπου που μπορεί να δει. Βασισμένο σε μυθιστόρημα του Σαραμάγκου.

Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά χάναμε την ικανότητα μας να βλέπουμε? : Θα κατέρρεε όλο το σύστημα διαβίωσης όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μέσα από κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές ζυμώσεις αιώνων, η κοινωνική μας συμπεριφορά θα μεταβαλλόταν άρδην και θα κυριαρχούσε το πρωτόγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης στον υπερθετικό βαθμό. Ή μήπως ταυτόχρονα θα ερχόμασταν πιο κοντά ο ένας στον άλλο, βλέποντας με τα μάτια της καρδιάς και εκτιμώντας όλα εκείνα που θεωρούμε δεδομένα; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση...πως θα μπορούσε να υπάρξει άλλωστε όταν αυτή βρίσκεται σε συνάρτηση με την διττή ικανότητα του ανθρωπίνου γένους για το καλό και για το κακό?

Είναι το Blindness η τερατογένεση που μουρμουράνε τα παπαγαλάκια από τις Κάννες?: Κατ’ εμέ όχι! Από την άλλη όμως ούτε τους διαψεύδει πανηγυρικά...η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα 2 προηγούμενα πρότζεκτς του Mereilles απαιτούσαν έναν ικανό κινηματογραφιστή. Ο Βραζιλιάνος ανταπεξήλθε στις προσδοκίες και μπορεί να υπερηφανεύεται ότι υπέγραψε δύο από τα σημαντικότερα φιλμ της δεκαετίας που διανύουμε. Το αυτοσχεδιαστικό (για μερικούς περίεργους αυνανιστικό) σκηνοθετικό του στυλ δηλώνει την παρουσία του και εδώ και η αλήθεια είναι πως όσον αφορά τον τεχνικό τομέα ουδείς νομίζω να έχει σοβαρό παράπονο(κάποιες ενστάσεις αναφορικά με το μοντάζ βέβαια θα μπορούσαν να γίνουν δεκτές). Το πρόβλημα είναι ότι το κόνσεπτ που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας απαιτούσε έναν δημιουργό...εδώ που τα λέμε ελάχιστοι θα κατόρθωναν να τη βγάλουν καθαρή με ένα τόσο φιλόδοξο πρότζεκτ...ε, ο Mereilles, όπως απεδείχθει, δεν είναι ένας από αυτούς!

Τουτέστιν?: Του ύψους και του βάθους...πότε αφοπλιστικά ωμό και πότε αναίσχυντα χοντροκομμένο...πότε ευπρόσδεκτα τρυφερό και πότε εκβιαστικά λυρικό...σε κάθε περίπτωση πάντως λιγότερο πολυεπίπεδο και φιλοσοφημένο από όσο πιστεύει ότι είναι! Να σημειώσω εδώ ότι το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει για να μπω σε συγκρίσεις, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι πολύ πιο substantial (που θα έλεγαν και οι ξένοι).

The verdict: Στο πλεόν φιλόδοξο μέχρι τώρα εγχείρημα του ο Fernando Mereilles υπογράφει την πρώτη του αποτυχία...μια γοητευτική αποτυχία όμως! Μια αποτυχία που είναι βέβαιο ότι θα βρει οπαδούς που θα την υπερασπιστούν φανατικά και θα την αγαπούν με όλη τους την καρδιά...μπορεί να είσαι εσύ ένας από αυτούς! Ο μόνος τρόπος για να το ανακαλύψεις, είναι να πας να το δεις, αλλά υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να τυφλωθείς...

Βαθμολογία: (5.5/10)

(Ναι στον κινηματογραφιστή, όχι στον δημιουργό Mereilles)

Γιάννης Βασιλείου

---

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009



Η πολυσυζητημένη μεταφορά του βιβλίου «Περί τυφλότητος», του Ζοζέ Σαραμάγκου, από τον Fernando Meirelles, γεννά περιέργεια και επιθυμία ανάγνωσης του συγκεκριμένου έργου του νομπελίστα (Νόμπελ λογοτεχνίας 1998), μήπως και καλυφθούν τα κενά ιδεών και φιλοσοφικού στοχασμού που άφησε η ταινία.

To ενδιαφέρον που δημιουργείται στην αρχή της ταινίας, και η ελπίδα ότι θα δοθεί πολυεπίπεδη διάσταση στο story, χάνεται στο κεντρικό τμήμα της ταινίας, καθώς αυτό το μεγαλύτερο τμήμα ήταν κολλημένο σε μια ηδονοβλεπτική προβολή της ωμότητας, της παράνοιας, του σαδισμού και της εξαθλίωσης των εγκλεισμένων, παίρνοντας άξια τον χαρακτηρισμό ...θρίλερ. Θέλαμε όμως να δούμε από τον Meirelles απλώς ένα θρίλερ, ή περιμέναμε περισσότερα?

Ντελικάτες εικόνες, στυλάτη κινηματογράφηση, εκπληκτικά συνδυασμένη μουσική, ευαίσθητη και τρυφερή ερμηνεία από την Julianne Moore, δυνατή και πειστική από τον Gael Garcia Bernal, μας συντονίζουν και μας παρασύρουν δημιουργώντας ένταση και αναμονή. Μάταιη αναμονή. Σαν τον μεγάλο ερεθισμό που δεν φέρνει οργασμό.

Το ψυχογράφημα των ηρώων και κυρίως της βασικής ηρωίδας είναι αποστασιοποιημένο έως απόν. Οι αλληγορίες δεν ωρίμασαν, ούτε ο προβληματισμός που γεννήθηκε βρήκε διέξοδο, και οι συμβολισμοί του, μάλλον πρόχειροι και γρήγοροι στο βωμό της περισσότερο προβαλλόμενης διαστροφής, κατάντησαν απλώς προβλέψιμοι:

Η κοινότητα των ανθρώπων λεπροποιεί ό,τι της είναι άγνωστο, η επιστήμη απορρίπτει ό,τι δεν μπορεί να αποδείξει, η ρεαλιστική πείνα συγκρούεται με την πείνα της εγκληματικότητας για εξουσία, η εξαθλίωση των πιο ευνοημένων πολιτών γεννά την σαδιστική ικανοποίηση των ήδη εξαθλιωμένων, η καθοδήγηση γίνεται εγωιστικός αυτοσκοπός του καθοδηγητή, η ξαφνική αναπηρία επανεκτιμά την αναγκαιότητα για ανθρωπιά, ο αλτρουισμός είναι σπάνιος στον σύγχρονο κόσμο που περηφανεύεται για τον πολιτισμό του συστήματος, το σύστημα φοβάται, αποβάλλει και εξολοθρεύει όσους δεν υπακούν στους κανόνες λειτουργίας του «Μείνε στην γραμμή, ανθρωπάκο, μείνε στην γραμμή» λέει ο φρουρός σημαδεύοντας απειλητικά, τρομάζοντας μην μολυνθεί.

Εάν έμεινε ο Meirelles στην γραμμή του βιβλίου, μένει να απαντηθεί μετά την ανάγνωσή του. Και εάν είναι έτσι η γραμμή του βιβλίου, τότε μάλλον θα απογοητευτώ, μα θα ζητήσω συγνώμη για όσα έγραψα.

Είναι στ`αλήθεια το ανθρώπινο είδος τόσο ανίκανο να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση, ώστε οι ζωώδεις συμπεριφορές και αντιδράσεις να φανερωθούν τόσο ακραία και τόσο γρήγορα όσο χρειάζονται τα τρία φρέσκα πορτοκάλια στην φρουτιέρα να σαπίσουν?

Βαθμολογία: (7/10)

Μαρίνα Μαζλουμίδου

---

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Πολλοί είναι οι δημιουργοί/σκηνοθέτες που μετά από μια επιτυχία πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο (στο Hollywood ντε) για μια καριέρα στην αμερικάνικη βιομηχανία κινηματογράφου χάνοντας τον έλεγχο του έργου τους. Ο Βραζιλιάνος Fernando Meirelles φαίνεται να μην είναι ένας από αυτούς μιας και οι επιλογές του μετά το Cidade de Deus του 2002 ήταν καθαρά δικές του και είχε τον πλήρη έλεγχο τους. Η επιτυχία του The Constant Gardener, μάλιστα, του 2005, του έδωσε και την ελευθερία για ακόμα περισσότερα αλλά και την εμπιστοσύνη των παραγωγών.

Το Blindness, λοιπόν, είναι βασισμένο στο βιβλίο του Πορτογάλου Νομπελίστα Jose Saramago και αρκετά ονόματα εδώ και μια δεκαετία ακουγόταν ότι θα αναλάβουν τη μεταφορά του. Ο Don McKellar ανέλαβε τη διασκευή του σεναρίου η ιστορία του οποίου λαμβάνει χώρα στο...παρόν, κάπου στο κόσμο χωρίς να συγκεκριμενοποιεί που ακριβώς, όπου μια περίεργη επιδημία χτυπάει τους κατοίκους, η λευκή τυφλότητα. Ολόκληρος ο πλυθησμός, εντελώς τυχαία και ο ένας μετά τον άλλο, χάνουν το φώς τους με τη διαφορά ότι αυτό που βλέπουν μετά δεν είναι σκοτάδι αλλά λευκό φως. Κανείς δε ξέρει τι είναι, ούτε πως θεραπεύεται μιας και δεν έχει κανένα σύμπτωμα και οι κυβερνήσεις στο πανικό τους αναγκάζονται να βάλουν τους πρώτους νοσούντες σε καραντίνα, ουσιαστικά όμως παρατώντας τους σε μια φυλακή. Ένας από τους πρώτους ασθενείς είναι και ένας οφθαλμίατρος που μετά από την επαφή με τον πρώτο τυφλό, χάνει και αυτός το φως του. Η γυναίκα του όμως παρόλο που δεν έχει ακόμα προσβληθεί, τον ακολουθεί στην καραντίνα. Και κάπου εκεί ξεκινάει η ουσία της ταινίας με τον σκηνοθέτη να μας δείχνει τη κατάσταση που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος αν τον φτάσεις στα όριά του εγκαταλείποντάς τον. Οι συγκρούσεις, οι εκβιασμοί μέσα στο "γκέτο" είναι καθημερινοί με μερικούς από τους τυφλούς να έχουν αυτοανακυρηχτεί βασιλιάδες και να εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους ακόμα και με βιασμούς. Αυτό που δε ξέρει κανείς όμως είναι ότι η γυναίκα του γιατρού δεν έχασε ποτέ το φως της η οποία και τελικά αποφασίζει να πάρει τα μέτρα της...

...Αλλά πολύ τελικά. Τα 3/4 της ταινίας αναλώνεται στην συμπεριφορά και την αλλαγή που μπορεί να συμβεί στον καθένα αν έρθει σε μια τέτοια κατάσταση. Η αρχη μας βάζει στο νόημα και ανεβάζει την ένταση σταδιακά. Μέχρι που έρχεται ο εγκλεισμός και ο ρυθμός αλλάζει και παραμένει σε χαμηλά επίπεδα δείχνωντας ξανά και ξανά αυτή τη συμπεριφορά. Μπορεί στο χαρτί αυτό να είναι συναισθηματικά έντονο αλλά στην οθόνη είναι κουραστικό. Έχοντας έναν που βλέπει ανάμεσα στους τυφλούς, λίγο πολύ περιμένουμε τι θα γίνει αλλά αυτό αργεί πάρα πολύ και γίνεται γρήγορα και ελαφρώς ανέμπνευστα.

Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ποιητική. Αν αυτό ισχύει, μάλλον η ποίηση δε ταιριάζει με τον κινηματογράφο. Ο Meirelles είχε πολύ χρόνο για να πει πολύ λίγα. Η ταινία έπρεπε να κόψει τουλάχιστον είκοσι λεπτά γεγονότων για να γινόταν το αριστούργημα που προοριζόταν αλλά έτσι θα αναγκαζόταν να αφαιρούσε μεγάλο μέρος του βιβλίου. Έκανε την απόφασή του με αποτέλεσμα την εμπορική του αποτυχία. Το cast αποτελείται από τους Julianne Moore, Mark Ruffalo, Alice Braga, Gael Garcia Bernal και Danny Glover. Υποκριτικά ο ένας είναι καλύτερος απ`τον άλλο, με την Braga και Moore να ξεχωρίζουν με οσκαρικές ερμηνείες.

Το Blindness σίγουρα δεν είναι κακό αλλά οι υψηλές απαιτήσεις έφεραν την απογοήτευση.

Βαθμολογία: (6/10)

Αλέξανδρος Κυριαζής

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.