Από τα τελευταία "κλασσικά" γουέστερν στα οποία οι "κακοί" είναι πάντα οι Ινδιάνοι (μάλιστα, δε, κατα προτίμηση οι αιμοσταγείς Κομάντσι..) και οι λευκοί γαιοκτήμονες είναι οι "καλοί". Στο έργο οι επιθετικοί Κομάντσι σκοτώνουν μία οικογένεια και απάγουν τις κόρες τους. Στη καταδίωξη τους, για να βρουν τις κοπέλες, πηγαίνει ο Θείος τους (Τζων Γουέιν) και ο ετεροθαλής, μισο-μιγάς αδελφός τους (Τζέφρι Χάντερ). Η καταδίωξη βαστάει 5 δύσκολα χρόνια μέχρι τον εντοπισμό των Ινδιάνων απαγωγέων...

Στο έργο δεν υπάρχουν "μαύροι", μόνο καταδιωκόμενοι Ινδιάνοι και μερικοί -γραφικοί- Μεξικανοί. Οι Αγγλοσάξωνες "λευκοί" είναι οι εκλεκτοί του Θεού, οι "διώκτες" και οι "ανώτεροι"... 

Δεν ξέρω αν το Ιταλικό καουμπόικο που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άλλαξε ριζικά την ιδέα και εικόνα μας για το κινηματογραφικό είδος του γουέστερν, δηλαδή από την ανηλεή καταδίωξη Ινδιάνων σε τοπία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ λευκών αποβρασμάτων στα μπαρ του Τέξας και του Νέου Μεξικού. Πάντως εμένα μου αρέσει η "νεα" περίοδος , καλύτερα από την "κλασσική", παρ όλο που η κλασσική πρέπει να είναι και η πιο αληθινή. Στο κάτω κάτω της γραφής οι αποικιστές λευκοί εκδίωξαν του αυτόχθονες Ινδιάνους από την γή τους ύστερα από μεγάλες μάχες και μεγάλες απώλειες από τις δύο πλευρές..

Τέλος πάντων, το έργο βλέπεται για ιστορικούς λόγους οπου, μέρος της "ιστορίας" είναι βέβαια ο Τζων Γουέιν, τον οποίο -ομολογώ με συντριβή καρδίας- ποτέ μου δεν χώνεψα. Κάτι στο στιλ του, στον βηματισμό του, στο παρουσιαστικό του, δεν ξέρω ρε παιδί μου...Από την άλλη μεριά, ο σκηνοθέτης του έργου, ο μεγάλος Τζων Χιούστον, δικαιούται όλο τον σινεφίλ σεβασμό μας για την προσφορά του στην 7η Τέχνη...

Το έργο -κατα την γνώμη- μου είναι το λυκόφως του "παλιού" και το λυκαυγές του "καινούργιου". Μόνο και μόνο για αυτό το πέρασμα από την μία περίοδο στην άλλη, αξίζει κανείς να καθήσει να το δεί [Κώστας ΚΓΠ cprig 9/5/2014]