Η καινουργια ταινια των Νταρντεν, ητανε μια απο τις πολλες ταινιες του διδυμου που προβληθηκαν στο φετινο σχετικο αφιερωμα του Φ.Κ.Θ. Η ταινια ειχε πολυ ενδιαφερον, πολυ ωραιο, στρωτο και αρκετα πρωτοτυπο σεναριο, πολυ καλη σκηνοθεσια και αρκετα καλες ερμηνειες, ειδικα απο την Dobroshi και τον αγαπημενο Renie. Ενω ομως μεχρι και κανα μισαωρο πριν το τελος πηγαιναν ολα πολυ καλα, μετα αρχισε η πτωση. Οι Νταρντεν, αρχισαν παλι να αναλυουνε θεματα με τα οποια ειχανε ασχοληθει εκτενος και στο προσφατο παρελθον με αποτελεσμα η πλοκη να γινεται ολο και πιο προβλεψιμη και η ταινια να χανει το ενδιαφερον της. Επιπλεον οι σιωπες αρχισαν να μεγαλωνουν και τα βλεφαρα ολο και να κλεινουν. Το φιναλε της προσωπικα με απογοητευσε... Δεν ξερω αν θα μπορουσα να σκεφτω κατι αλλο στη θεση του αλλα οπως και να χει, με την παρουσα μορφη ητανε μια απο τις λιγες ταινιες που ξεκινανε αρτια και καταληγουνε comme ci comme ca. Σιγουρα οχι η καλυτερη ταινια των Νταρντεν, αλλα -παλι σιγουρα- μια απο τις πιο αξιολογες τους, ειχε την ευκαιρια να γινει μια πραγματικα εξαιρετικη ταινια αλλα για μενα καπου προς το τελος δυστυχως την εχασε!


8/10
jb

Με αφορμη μια ιστορια μεταναστων ενα θριλερ ρεαλισμου που ασχολειται με απλους-καθημερινους ανθρωπους που αγωνιζονται με την φτωχεια και την απογνωση και εχουν ονειρα για μια καλυτερη ζωη. Η ταινια οπως και οι προηγουμενες των Νταρντεν ειναι γροθια, προσκολλαται με αισθημα στους ηρωες και στις αντιδρασεις τους και παρακολουθειται με κομμενη την ανασα. Ακουμπαει επισης το θεμα των τραυματων και κανει ενα θαυμασιο πορτραιτο της αγωνιστριας Λορνα (με καταπληκτικη ερμηνεια απο την Ντομπροσι) χωρις μονοδιαστατη οπτικη, χωρις ωραιοποιησεις με ολες τις αντιθεσεις που παρουσιαζει ενας ανθρωπος που προσπαθει να επιβιωσει αλλα και με φοβερη πιστη στην ανθρωπια, στην ικανοτητα για ελπιδα και στο καλο που κρυβει μεσα του ο ανθρωπος. ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10