Παρ 03 Ιουλ 2009

Σαν τη μύγα μες στο γάλα

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα για τον Harvey Milk, το πρώτο πολιτικό στην ιστορία της Αμερικής που δήλωσε ανοιχτά ότι είναι ομοφυλόφιλος. Το ίδιο ισχύει και για τον Ζακ Μεσρίν, τον διαβόητο γκάνγκστερ που όμοιό του στη Γαλλία, δεν έχουνε ξαναδεί. Αμ η Ρέιτσελ πίσω δεν πάει.. Κάπως έτσι ένιωσε κι αυτή, που μόλις βγήκε από την αποτοξίνωση και αντί να προσαρμοστεί ήσυχα και ωραία, πρέπει να συναναστραφεί με τους καλεσμένους του γάμου της αδερφής της! Ιδιαίτεροι και οι τρεις παραπάνω χαρακτήρες κι ευτυχώς έχουν ερμηνευθεί από τρεις αξιόλογους ηθοποιούς, οι οποίοι έχουν βραβευθεί για την ερμηνεία τους, με πρώτο και καλύτερο τον Sean Penn, που κέρδισε το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.
Αυτό το δεκαπενθήμερο κυκλοφορεί και το "Μάρλεϊ. Ενας μεγάλος Μπελάς" με την Jennifer Aniston, τον Owen Wilson και το σκυλάκι τους, να πρωταγωνιστούν σε μια ταινία που κωμωδία δεν τη λες, καθώς και η νέα ταινία του Nuri Bilge Ceylan, Τρεις Πίθηκοι. Στα ράφια βρίσκεται ήδη από τέλη Ιουνίου το "International" του Tom Tykwer, με τον Clive Owen και την Naomi Watts να προσπαθούν να οδηγήσουν στα δικαστήρια τα μεγαλοστελέχη μιας τραπέζας, αλλά και ο "Αγέννητος" του Goyer, που όπως υπόσχεται η ταινία, το κακό θα κάνει τα πάντα για να γεννηθεί. Μη χάσετε το "Είμαι η Κούβα" Mikhail Kalatozov και μην παραλείψετε να ρίξετε μια ματιά στις ταινίες που θα κυκλοφορήσουν απευθείας σε dvd. Όλο και κάποια θα σας γυαλίσει. Τέλος, για τους συλλέκτες, να ενημερώσουμε ότι κυκλοφορεί box set με τρεις ταινίες του Vincent Price, του αιώνιου ειδώλου του Tim Burton. Κάτι ξέρει ο Tim...

Milk

Ο Gus Van Sant έχει ξανακάνει mainstream κινηματογράφο, αν και έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την τελευταία φορά (Ανακαλύπτοντας τον Φόρεστερ). Ποτέ, όμως, δεν έκανε αυτό που θα ονόμαζα οσκαρικό κινηματογράφο, δηλαδή μια ταινία κομμένη και ραμμένη για τα γούστα της Ακαδημίας. Τώρα θα μου πείτε, στα γούστα αυτά ανήκει ένα εγκώμιο υπέρ του αγώνα των γκέι; Η απάντηση είναι ναι, αφού το αντισυμβατικό των 1970 είναι πλέον στρέιτ… Ο Van Sant, λειτουργώντας εντός κανόνων, καταφέρνει να κάνει ένα πολιτικό μανιφέστο, περισσότερο από μια απλή βιογραφία. Σκηνοθετικά κρατάει σταθερό συνεχώς τον ρυθμό του, πάνω σε μια σχετικά γοργή γραμμή και πετυχαίνει να αναπτύξει δέκα έτη ιστορίας, χωρίς να δημιουργεί κενά στον θεατή. Περισσότερα>>>

Mesrine: Part 2 Public Enemy #1 - Υπ`Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος: Μέρος 2ο

Αυτό μάλιστα! Το δεύτερο μέρος της βιογραφίας του Ζακ Μερίν κάνει την έκπληξη και είναι ανώτερο από το πρώτο, με αισθητή, μάλιστα, διαφορά. Αν το δεις σαν μία ενιαία ταινία, πρέπει να το κατηγορήσεις για την μεταλλαγή ουσίας, από την μέση και μετά. Έτσι, ακόμα και τον Richet, θα τον συνέφερε να του δώσουμε το μεγάλο μπράβο για την αναβίωση του ιταλικού poliziottesco, αφού με το γαλλικό νουάρ δεν αρίστευσε… Όλα ξεκινούν με την αλλαγή δεκαετίας (πάμε στα 1970) και την ανάλογη αλλαγή κλίματος. Χωρίς να γίνονται δραματικές σκηνοθετικές αλλαγές, το φάντασμα του Melville έχει επιστρέψει στον τάφο του και έχει αναστηθεί αυτό του καλτ και σκληροτράχηλου Fernando Di Leo. Δεν είναι, όμως, αυτή η πιο σημαντική αλλαγή ουσίας. Είναι που ο χαρακτήρας του Μερίν παίρνει υπόσταση και αναζητά δικαιολογίες για τις πράξεις του. Αποκαλύπτει έναν αυθεντικό αντικομφορμιστή, έναν σαρκαστικό επαναστάτη, έναν άνθρωπο που διαισθάνεται τη μοίρα του και την αποδέχεται με θάρρος. Ο Richet πάλι του κάνει τη χάρη να μην εμβαθύνει στα προβλήματα του χαρακτήρα του, θέλοντας να δώσει στον Μερίν μια διάσταση μοντέρνου αντί-ήρωα. Περισσότερα>>>

Rachel Getting Married - Η Ρέιτσελ παντρεύεται

Το όνομα του Jonathan Demme ακούγεται βαρυσήμαντο, αλλά ανατρέχοντας στην φιλμογραφία του συναντάς μονάχα την "Σιωπή των Αμνών" να πληρεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό. Αφού πειραματίστηκε με κάποια ντοκιμαντέρ και αφού φαντάζει το mainstream να τον έχει απωθήσει, παρουσιάζει μια απόλυτα ανεξάρτητη ταινία. Πιότερο κι απΑ αυτό, η "Ρέιτσελ" δεν είναι ούτε απόλυτα αμερικανική ταινία. Είναι ένα πάντρεμα του δανικού "Οικογενειακή Γιορτή" και του ινδικού "Ο Γάμος των Μουσώνων"… Περισσότερα>>>

The International

Το παραδοσιακό παιχνίδι «γάτας-ποντικού» έχει σαφείς κανόνες: η γάτα είναι πανίσχυρη και το ποντίκι ξεγλιστρά λόγω πονηράδας και τύχης. Αυτό μας έχει χαρίσει μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές, όπως οι "Τρεις Μέρες του Κόνδορα" ή το "Υπόθεση Παραλάξ". Ο Tykwer δεν έρχεται για να τις διορθώσει, αλλά να συμπεριληφθεί ανάμεσα τους. Του κάκου, το «ποντίκι» του απειλείται ελάχιστα από την γάτα και υπάρχουν στιγμές που φαντάζει ισχυρότερο αυτής... Περισσότερα>>>

Marley & Me - Μάρλεϊ. Ενας μεγάλος Μπελάς

Αυτό δεν έχει άλλη ονομασία, πέρα από κινηματογραφική «κομπίνα»! Ανακοινώνεις έναν γλυκύτατο και θεοπάλαβο σκύλο, βάζεις στο πλάι του τον Owen Wilson και την Jennifer Aniston και ορκίζεσαι ότι θα έχει γέλιο. Ο David Frankel του "Ο Διάβολος Φοράει Prada" όχι απλά δεν έχει την παραμικρή έμπνευση, αλλά δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Ως κομεντί, μόνο ο σκύλος κάνει την ελάχιστη (σε ανθρώπινα πλαίσια) κωμική κίνηση και ως δράμα είναι ακίνητο, άνευρο, μακριά από κάθε δίδαγμα και πέρα από αυτά, αν δεν το έχετε ήδη υποψιαστεί, είναι απίστευτα βαρετό... Περισσότερα>>>

Uc Maymun - Τρεις Πίθηκοι

Ο Yilmaz Guney είχε ένα ξεκάθαρο σινεμά αγγέλων και δαιμόνων. Ήταν και οι εποχές πολύ πιο σκληρές πολιτικά. Ο άμεσος δικαιούχος του θρόνου του τουρκικού κινηματογράφου, Nuri Bilge Ceylan, βλέπει τους ήρωες του πολύ διαφορετικά. Οι ήρωες του έχουν αδυναμίες και το σύστημα έρχεται δεύτερο στο να επηρεάζει τις μέτριες ζωές τους. Τελικά, μήπως εμείς είμαστε το σύστημα; Αν υπάρχει σήμερα ένας δημιουργός από την Ευρώπη τον οποίον χαίρεσαι να παρακολουθείς, ανεξαρτήτου θέματος, είναι ο Ceylan. Οι ταινίες του είναι εικαστικοί πίνακες. Ζωγραφίζει την ψυχολογία των ηρώων στην φωτογραφία. Μόνο ο Greenaway και ο Kar Wai κάνουν κάτι το παρόμοιο, πλέον. Χαρακτηριστικά, αν κάποιος που δεν γνωρίζει τουρκικά έβλεπε την ταινία χωρίς υπότιτλους, θα καταλαμβανόταν από τα ίδια συναισθήματα με αυτόν που καταλαβαίνει το τι συμβαίνει. Περισσότερα>>>

The Unborn - Αγέννητος

Στις ΗΠΑ θεωρούν τον David S. Goyer ένα νέο μεγάλο ταλέντο και για αυτό του έχουν εμπιστευτεί ένα μελλοντικό "X-Men". Όμως μετά από τα "Blade: Trinity" και "The Invisible" θα διαφωνήσω φωναχτά, ειδικά με την προσθήκη στη λίστα της παρούσας ταινίας. Ο "Αγέννητος" είναι ένας αχταρμάς επιρροών. Παλιότερα ή νέα θρίλερ, ισπανικά ή αμερικανικά ή ιαπωνικά, δεισιδαιμονίες ή προκαταλήψεις, όλα έχουν βρει θέση στα μόλις 87 λεπτά του έργου… Περισσότερα>>>

Soy Cuba - Είμαι η Κούβα

Είχα δει το Όταν πετούν οι Γερανοί, αλλά ποτέ, πριν, δεν είχα την απίστευτη εμπειρία να δω το Είμαι η Κούβα, μια ταινία χαμένη σε ράφια και προκαταλήψεις. Ο Mikhail Kalatozov ξεπερνάει τον εαυτό του κατά πολύ (εκτός από τους Γερανούς, δεν είχε να επιδείξει την σημαντική, πχ, καριέρα του συμπολίτη του γεωργιανού Sergei Paradjanov) και εκτοξεύει την φύση του κινηματογράφου στα ουράνια. Δεν μιλάμε για ταινία. Πρόκειται για εμπειρία… Το Είμαι η Κούβα είναι η ακριβής αποτύπωση της περηφάνιας αυτών, που μπορούν να αναφωνήσουν τον τίτλο. Μέσα σε δύο και κάτι ώρες, αναπαριστάται ένας ολόκληρος λαός, ένα έθνος απαρτισμένο από αληθινές ψυχές και όχι κομμάτια μιας ερμηνείας. Λίγες ταινίες σε κάνουν να περπατάς, κυριολεκτικά, μαζί με το θεατό, να είσαι ένα με την κατάσταση, να νιώθεις ότι συζείς, ότι συμπάσχεις, ότι συναισθάνεσαι, ότι είσαι και εσύ ένας από αυτούς. Με το πέρας της ταινίας, είσαι και εσύ η Κούβα, αυτός ο μαρτυρικός, μακρινός τόπος, που, ξέροντας το σήμερα του, χαίρεσαι που, τουλάχιστον, ελέγχουν την μοίρα τους, αντιστέκονται ακόμα στα καταστημένα. Όχι, δεν είμαι οπαδός του Κάστρο, αλλά όσα γνωρίζω για τον λαό της Κούβας και το πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση τους, δείχνουν του λόγου το αληθές της ταινίας του Kalatozov. Περισσότερα>>>

12

Ο Nikita Mikhalkov επιστρέφει μετά από 9 χρόνια σκηνοθετικής απουσίας, με ένα καλογυρισμένο δικαστικό δράμα. Αρτίως δραματικοποιημένο, κινούμενο στις άτυπες διαστάσεις ενός αριστουργηματικού "λαϊκού" δράματος. Στον of χρόνο της ταινίας, ένα παιδί έχει καταδικαστεί, μάλλον αδίκως, για τη δολοφονία του πατέρα του. Ο τελευταίος λόγος, όπως προκύπτει από το δικαστικό σύστημα της Ρωσίας, είναι στα χέρια των δώδεκα ένορκων που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Προς έκπληξη μας, η "συνεδρίαση" τους γίνεται σε μια παρατημένη σχολική γυμναστική αίθουσα. Όμως η δικαιοσύνη, στην εννοιολογική της μορφή, είναι απλά μια απόφαση; Ή προϋποθέτει μια ουσιαστικότερη ενασχόληση των αρμόδιων οργάνων αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα; Ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης, μέσα από ένα διαλεκτικό βομβαρδισμό, αλλά και την αλήθεια της σιωπής, θα προσπαθήσει την σχεδόν φιλοσοφική αποδόμηση των παραπάνω ερωτημάτων. Περισσότερα>>>

Vitus

Ο Vitus είναι ένα μικρό αγόρι που κυριολεκτικά μοιάζει σα έπεσε από άλλο πλανήτη. Ένα παιδί θαύμα, που έχει οξύτατη ακοή λες και είναι νυχτερίδα, παίζει πιάνο σαν βιρτουόζος και μελετά εγκυκλοπαίδειες από τα πέντε του χρόνια. Χωρίς καμία αμφιβολία, οι γονείς του βλέπουν σε εκείνον τα όνειρα τους να πραγματοποιούνται και περιμένουν από εκείνον να τον δουν κάποια μέρα να γίνεται διάσημος πιανίστας. Πιστεύουν ότι ένα λαμπρό μέλλον ανοίγεται μπροστά του. ΠαρΑ όλα αυτά, ο ιδιοφυής πιτσιρίκος, έχοντας κουραστεί από τις αυξημένες απαιτήσεις των γύρω του, προτιμά να παίζει στο εργαστήριο του εκκεντρικού παππού του, με τον οποίο αναπτύσσει μια σχέση τρυφερή και ποιητική. Ονειρεύεται να πετάξει και να έχει μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Τελικά, με μια δραματική τροπή, ο Vitus αποφασίζει να πάρει την ζωή κυριολεκτικά στα χέρια του. Μια κρυφή, δεύτερη ζωή ανοίγεται μπροστά του, που τον κάνει ευτυχισμένο. Περισσότερα>>>

Η ιστορία ενός άντρα, του Ouyang Feng, που εγκατέλειψε το σπίτι του στο Όρος της Καμήλας, όταν η γυναίκα που αγαπούσε διάλεξε να παντρευτεί τον μεγαλύτερο αδερφό του. Από τότε ο Ouyang δουλεύει ως μεσάζοντας φέρνοντας σε επαφή αδικημένους που ζητούν εκδίκηση με έναν εκτελεστή-ξιφομάχο.
Διαβάστε την κριτική / Δείτε το trailer

Τέσσερις άνθρωποι: ένας υπεύθυνος γραφείου κηδειών, ένας πρώην κατάδικος, ένας αυτοκαταστροφικός πρώην ιερέας και μια στρίπερ, που ζουν στο Λος Άντζελες συναντιούνται την ημέρα των Χριστουγέννων εξαιτίας μιας σειράς συγκυριών.
Διαβάστε την κριτική / Δείτε το trailer

Δυο επιβάτες ενός τρένου και ο εισπράκτορας ανακαλύπτουν ότι ένας άνθρωπος πέθανε στην καμπίνα του τρένου κατά τη διάρκεια της νυχτερινής διαδρομής. Όταν βρουν πάνω στον άτυχο άντρα αντικείμενα μεγάλης αξίας, θα αποφασίσουν να τα κρατήσουν για τους εαυτούς τους, για να το κάνουν όμως αυτό, θα πρέπει να εξαφανίσουν τα ίχνη του...
Δείτε το trailer

Η Anne-Marie είναι παντρεμένη με έναν πλούσιο πλαστικό χειρουργό και ζουν σε ένα υπέροχο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Κάτι λείπει όμως από τη ζωή της, καθώς δεν είναι πλέον ερωτευμένη με τον άντρα της ενώ πλέον καρδιοχτυπά για τον εραστή της, Leo. Μια μέρα ο σύζυγός της σκοτώνεται σε ατύχημα και πλέον η Anne-Marie μπορεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον Leo. Πρίν γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υποδυθεί τη θλιμένη χήρα.
Δείτε το trailer

Ο λογιστής Jean-Christian Ranu προκαλεί ένα τροχαίο δυστύχημα, όπου σκοτώνεται ένας πρώην στάρ του πεντραγράμμου που μεσουρανούσε την δεκαετία του `80, του Gilles Gabriel. Κάτι ανεξήγητο έγινε όμως κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος και το πνεύμα του Gilles Gabriel προσγειώθηκε στο σώμα του Ranu. Ένας λογιστής λοιπόν και ένας τραγουδιστής της δεκαετίας του `80 θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να μοιραστούν το ίδιο σώμα.
Δείτε το trailer

Η Καλιφορνέζικη ακτή τρομοκρατείται από δυο πελώρια προϊστορικά θαλάσσια πλάσματα, τα οποία μάχονται για την κυριαρχία της θάλασσας.
Δείτε το trailer

Ο Vincent Price (1911-1993), διέγραψε μια λαμπρή, μακρόχρονη πορεία στον κινηματογράφο του φανταστικού, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη όψη του ήρωα της ταινίας τρόμου. Στον αντίποδα του πληθωρικού Christopher Lee, ο Price με φωνή μάλλον χαμηλόφωνη αλλά υποβλητική και βλέμμα διφορούμενο και υπνωτιστικό, άφησε το δικό του στίγμα στον κινηματογράφο. Ερμήνευσε έξοχα ρόλους «κακού» ή αντι-ήρωα, προσδίδοντάς τους μια ‘διαβολική’ γοητεία, συνυφασμένη με δόσεις κυνισμού και μαύρου χιούμορ. Οι ταινίες που περιλαμβάνονται στη συλλογή αυτή είναι πλέον κλασσικές, και η γοητεία τους παραμένει αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο: Ο πύργος φάντασμα (1959) αποτελεί αρχετυπικό θρίλερ μυστηρίου, στο Δολοφόνος νυχτερίδα η καλλιτεχνική φαντασία της ηρωίδας συμπλέκεται με την πραγματικότητα (1959) , ενώ το Ο τελευταίος άνδρας επί της γης (1964) είναι μια μελαγχολική παραβολή για τη σχέση του ατόμου με τον κόσμο.